Ik las bij Heide haar existentiële vragen. Welke vragen had ik ook alweer?
Een mens kan zichzelf behoorlijk bevragen. Maar als het antwoord niet vanzelf komt dan is het alsof Google stuk is. Je interverbinding eruit ligt. Een zandloper die maar blijft doorlopen.
Vaak zijn het de verkeerde vragen. Is het niet gewoon angst dat me ergens van weerhoudt?
Ik ben slecht in knopen doorhakken. Bij het aanschaffen van iets nieuws, een laptop of wat anders is er twijfel. Heb ik het wel nodig? Wat zal ik kopen dan? Is dat andere apparaat niet beter?
Ook twijfel ik vaak aan mijn eigen kunnen. Is het niet goed genoeg. Kan het beter. Is Miles Davis beter. Schrijft Todd Rundgren betere liedjes dan ik ooit zal kunnen verzinnen. Wat zit ik hier toch te klootviolen!
Muziek is een verschrikkelijk lastig vak. Zei Jan Akkerman laatst ook nog op Facebook. En ik hoor het ook bij hem. Terwijl hij meesterlijk gitaar speelt. Ik hoor het gevaar, het ontsporen. Het net missen van een noot. Het gevecht met het instrument.
Het verhaal gaat dat er wonderkinderen zijn. Die vanaf een jaar of 3 jaar aan de piano gaan zitten en gelijk rete goed zijn.
Fuck them!
Soms zou ik die gitaar stuk willen slaan. De laptop uit het raam willen gooien. Mijn helden willen vervloeken. Maar ik doe het maar niet. De meeste van mijn helden zijn dood. Die kunnen niet meer leveren. Ik wel.
Soms is het gruwelijk goed wat ik doe. Ontroert mijn eigen muziek mij. Mijn muziek staat sowieso los van al die zielloze meuk die ik veel te vaak hoor. En als je mij arrogant noemt, prima. So be it. Ik haat gewoon muziek die gemaakt is door idioten waarvoor de liefde voor muziek niet centraal staat maar de bijpassende sterrenstatus hun enige doel is. Ik heb een zuiver geweten.
Die ongrijpbare wolk in m’n hoofd, muziek, die heeft ooit bezit van mij genomen en zal me nooit meer verlaten. Ook al ben ik er soms doodsbang voor. Maar ik doe het. Uit liefde.
Geef een reactie