Ter ere van mijn 47e verjaardag trok ik vorige week met mijn vriendin een lang weekend naar Maastricht. Ik was er denk ik in geen 10 jaar meer geweest.
Om mee te beginnen trok ik onderweg een Hollandse plaat.
En ik luisterde onderweg naar de 747 audiodocu ‘Chet’ over de man van de zijdezachte trompetnoten. Met daarin de belangrijkste boodschap van Chet: het gaat om die ene noot.
In Maastricht aangekomen bleek het toch een heel end warmer te zijn dan in Den Haag dus verruilde ik mijn lange broek voor een korte broek. En na het vinden van de afstandsbediening van de airco werd het nog koel ook op de aangename hotelkamer.
Wij naar buiten.
Op zoek naar koffie met vlaai sprak een etablissement met de naam Taart tot de verbeelding. Helaas hadden ze alles behalve vlaai. Was hier soms een stille kruistocht tegen de vlaai gaande? De zaak was weliswaar voorzien van grootmoeders’ servies met oude gestoffeerde stoelen, banken met franjes en tafels vol houtversiersels, het personeel bestond uit jonge meiden. Overigens is alles dat riekt naar grootmoeders’ nostalgie een toonbeeld van hipheid tegenwoordig.
Mijn vriendin wilde wel taart.
Even later troffen we in de Dominicanenkerk de bekende winkel van Selexyz aan waar het fenomeen Bloggen zelfs een eigen schap heeft.
’s Avonds verzilverden we de 50 euro die we van paps en mams meegekregen hadden voor een lekker maaltje. In de Platielstraat vlakbij het Vrijthof bij La Bodega lieten we heerlijke tapas voor ons neerzetten met o.a. een heerlijk zeebaarsje.
Onderweg terug naar ons hotel klonk muziek uit het muziektentje dat pal naast de Maas opgesteld stond. Het bleek Roze Vrijdag te zijn, een onderdeel van de in Maastricht welbekende Kadefeesten. In het publiek liep een dame met zwart geverfd en uitgegroeid haar met een peuk in de ene hand en een biertje in de andere hand opzichtig te bewegen. Hier en daar bewoog er ook een scootmobiel op de maat van de muziek mee. En dan was er ook nog die oudere jongere die steevast met zijn vuist een gat in de lucht stompte. Daarbij keek hij glimlachend om zich heen op zoek naar soortgenoten die net zo genoten als hij. Aan de muziek kon het niet gelegen hebben, de coverband was niet al te best. Maar misschien zijn we wel te verwend in Den Haag met al die waanzinnige bandjes hier.
Teksten werden opzichtig met gebogen hoofd van de iPads opgelezen.
We hielden het niet droog. Terwijl de avond viel, barstten de buien los. Romantisch samen onder de paraplu aanschouwden wij het verdere verloop van de klassenavond-acts die ze voor ons nog in petto hadden. Zo stond er zelfs een serie travestie-acts op het programma. Lollies werden het publiek in gegooid. Gezelligheid kent geen tijd.
Onderweg naar het hotel zagen we hoe een vrouw een paar traptreden naar beneden rolde. Manlief deed vervolgens half beneveld pogingen om haar weer rechtop te zetten, wat mislukte. Het deed mij denken aan Laurel & Hardy die een piano de trap op proberen te dragen.
De volgende dag werd bij het opdienen van het ontbijt een glaasje bubbels ingeschonken.
We hadden pech, buiten was het al begonnen te regenen. Plu mee en niet zeiken. Mijn vriendin kwam met de naam van een tentje aan die geliefd was onder jazzliefhebbers, Take Five. Bleek die tent dé tent te zijn waar ik zo’n 30 jaar geleden met een paar mede-muzikanten van de Stedelijke Muziekschool een workshop van John Scofield had bijgewoond. We bestelden een koffie terwijl de lome jazz uit de boxen droop. Nostalgie is een goed gevoel.
Ook goed tegen de regen: een kerk bezoeken. In de Onze Lieve Vrouw “Sterre der Zee” Basiliek stuitte ik in het gastenboek op de tekst van ene Zora die het heel erg vond “wat er in de bijbel is geburt”.
Daarna was ik toe aan een kop mosterdsoep met bier. Het moge duidelijk zijn: vrijwel alle gerechten in Limboland zijn voorzien van een of ander alcoholisch goedje. We namen het tot ons in de wijk Wyck, een prima plek dicht bij het station dat in tegenstelling tot het gebied rondom het Vrijthof iets minder riekt naar oude belegen strijkorkesten. Maastricht is een mooie historische stad, de oudste van Nederland, maar van creativiteit of modernismen is weinig te merken. Je treft er vrijwel geen gekleurde wereldburgers aan en men steekt vooral klassiek gekleed de Wilhelminabrug over. De wijk Wyck daarentegen vormt daarop een kleine uitzondering. Hier zitten de wat modernere winkeltjes en gezellige koffietentjes.
Wat er ook zit is het Bonnefanten museum. Een fraai museum waar we een paar uur de kunst tot ons namen en hier en daar een kodakje trokken.
De terugtocht naar ons hotel resulteerde in een doorweekte actie. Gelukkig doet goed föhnen wonderen. En buiten ging de zon al snel weer schijnen. De weer-app bleek weer eens gelijk te krijgen. Een goed moment om de Belg van Maastricht ons de maaltijd te laten voorschuiven: Witloof. Wat een geweldig restaurant bleek. Met een heerlijk schaaltje stoofvlees voor ondergetekende dat, je raadt het al, in een plasje bier had lopen te garen. Het interieur won ooit een Dutch Design Award en de New York Times zette de toko in de lijst van “100 most trendy restaurant concepts in the world”. Kortom: het is geniaal nassen aldaar!
Ook op deze avond deden we wederom de Kadefeesten aan. Ditmaal met wèl een goeie coverband: Anderkovver. Opnieuw genoten we van alle Maastrichtenaars die onder het genot van vele glazen wijn en bier lijp met hun reet gingen draaien. Zelfs Haagse Hazûs, Mario Mulder, trad op. Hij sprak de legendarische woorden: “mooi hoor hier zo aan die mooiûh rivier!” Zal het de Waal geweest zijn Mario? Of misschien toch de Rijn?
De volgende dag ontbeten we wederom met bubbles. En aan de kade namen we afscheid via een rijstevlaai terwijl de plezierboten aan ons gezichtsveld voorbijtrokken.
Ons weekend-walsje aan die ene rivier.
Geef een reactie