“Don’t play what’s there, play what’s not there.” – Miles Davis
Muziek als oplap-/opleukmiddel
Muziek kan sfeerverhogend werken maar dan moet het wel de juiste muziek zijn en op de juiste plek (timing!) op de tijdslijn plaatsvinden. Transom.org schrijft over dit onderwerp met enige regelmaat. Een oudje maar zeer boeiende blogpost wat mij betreft uit 2015 beschrijft de methodiek die This American Life hanteert:
Using Music: Jonathan Menjivar For This American Life – Transom
Wat ik denk? Dat we dankzij de podcast de oude tradities voor een deel achter ons gaan laten, gaan doorbreken, het medium verhalen vertellen gaan vernieuwen. Door de scheidslijn tussen gesproken woord, muziek en kick-ass sounddesign te laten samensmelten kan een gruwelijke lekkere luisterervaring ontstaan die niet slechts een verhaal is, niets slechts geluid is, niet slechts muziek is, maar alles tezamen is.
Pippa
De meest gebruikte manier om geld te verdienen met een podcast is door de namen van 1 of meerdere sponsors een paar maal luid en duidelijk dwars door je podcast heen te roepen. Pippa is een nieuwe webservice die daar iets nieuws aan wil toevoegen door 1. de advertenties dynamisch te maken (ze zitten dus niet langer “hard” in het mp3-bestand maar worden er pas aan toegevoegd afhankelijk van het soort luisteraar) en 2. via een premium optie (de luisteraar betaalt) de podcasts zonder advertenties aan te bieden. Een interessant idee, maar ik wil het eerst in de praktijk zien voor ik mijn Haagse opgetrokken wenkbrauw zal laten nederdalen.
Breaker
Ik stuitte van de week op de Breaker app. Opnieuw een appje dat gebouwd is vanuit het idee dat de Podcasts app van Apple zuigt als een baby aan een tepel. Maar of Breaker dan de oplossing is? De app komt met allerlei suggesties van podcasts die je kunt gaan volgen en daar zit ik persoonlijk niet zo op te wachten. Maar ik begrijp dat dit voor anderen juist super handig kan zijn. Het integreert op een slimme manier met jouw contacten van Twitter en/of Facebook.
Breaker
MP3 is dood? What the fuck!
Twee weken terug meldde ik dat MP3 publiekelijk bezit is geworden zonder licentie/patent. En gelijk een paar dagen later verklaarde men het alweer dood. Tja, je mot wat schrijven…
The MP3 Is Officially Dead, According To Its Creators : The Record : NPR
De strekking van het artikel is: er zijn kwalitatief betere formaten zoals AAC of OGG (lees: tegen dezelfde compressieratio kost het ze minder dataopslag). Uhuh ja. En wellicht dat we zelfs ooit kunnen overgaan op FLAC dat kwalitatief gelijk is aan CD-kwaliteit. Lekker hoor en een interessante gedachte, zeker voor een audionerd zoals ik. Voor de podcast is echter de standaardinstelling nog altijd 128 kbps en dat is net ff wat te weinig om echt heel vette sounds in je podcast te stoppen. En er zijn er zelfs die voor 64 kbps of nog lager kiezen. Dat klinkt in mijn oren als je grootmoeder zonder gebit. Marc Maron van de What The Fuck podcast is zo’n iemand, die boert gewoon bestandjes van 40 kbps naar je toe (tegen een samplefrequentie van 22 kHz!). Geeft dus werkelijk geen ene fuck om geluidskwaliteit.
Een goed idee hoeft niets te worden
Tot slot een interessant stuk luistervoer over hoe een goed idee niet altijd hoeft te leiden tot een goeie podcast:
When A Good Idea For A Podcast Is A Bad Idea For A Podcast – Transom
Dat was hem weer! What the fuck? Ga weekend vieren!
Vanuit Den Haag, de mazzel!
Geef een reactie