Hij liet mij een video zien die een jaar geleden was opgenomen. Mooie beelden in zwart-wit met passende muziek. “Zou jij die lichter kunnen maken? Ik vind mijn ogen te donker. Ik heb blauwe ogen. Dit ben ik niet.” De video had een soort Corbijn-achtig sterk contrast.
“De videomaker vond het goed zo. En ik heb hem niet durven te vertellen dat ik mijn ogen te donker vind.”
Terug op de bank vertelde ‘ie over zijn herseninfarct. Het begon terwijl hij op de fiets zat, dicht bij huis, zo’n anderhalf jaar geleden. Hij voelde een heftige tinteling, het voelde raar. Belde zijn vriendin en een ambulance. “Toen die er waren kon ik al niet meer praten.” Hij wreef over de pols van zijn rechterhand waarmee hij mij een slappe handdruk bij binnenkomst had gegeven. Reuma. “Het bot groeit alle kanten op.”
Hij vertelde over de injecties die hij zichzelf om de zoveel dagen moet geven. Om de beurt op 4 verschillende plekken van zijn lichaam. “Dat valt eigenlijk best mee.”
Ik kreeg foto’s van vroeger te zien. De bekende trouwzaal aan de Javastraat maar dan, wat zal het zijn geweest? 50 jaar geleden? Het pas getrouwde stel in de buurt van Plein 1813. Zijn ouders. Zijn overleden zus. De foto’s zouden gescand en achter elkaar in een sequence gezet moeten worden. Hier en daar zou een tekst onder de foto moeten komen ter verduidelijking.
Hij liet mij een voorbeeld zien. Een video bestaande uit foto’s waarop langzaam werd ingezoomd waardoor ze minder statisch werden. Hij gaf er tekst en uitleg bij. Het moet een video gaan worden die bij de rouwkaart meekan als het zover is.
“Geen haast.” Het stond in een mailtje dat hij mij een paar jaar geleden had gestuurd. Een verzoek aan mij om de audio voor zijn uitvaart te verzorgen. Dat oude mailtje liet ‘ie me vandaag weer zien. “Geen haast.” Hij kon er wel om lachen.
Ik stelde voor om zijn stem op te nemen synchroon aan de beelden van de foto’s in de video. Dat is toch een mooie combinatie? Hij schudde van nee. De foto’s waren geen probleem. Bewegend beeld waarop duidelijk te zien was dat ‘ie slecht liep, ook niet. Maar zijn stem? “Nee, niet mijn stem, dat kunnen ze niet aan.”
Geef een reactie