Als ik over een bepaalde kunstenaar lees en ik besluit me in deze te verdiepen dan doe ik daar heel veel moeite voor. Ik ben niet gauw van “ach, het is mijn smaak niet, next!” Nee, ik doe mijn uiterste best om de waarde erin proberen te zien of horen. Dit heb ik van kinds af aan. Ik ben niet iemand die snel opgeeft, ik ben juist van de hyperfocus, van de maximale aandacht.
Door goed te luisteren, te kijken, te proeven ontdek ik meer. Goed luisteren vind ik nog het lastigst, raar eigenlijk voor een audiofiel zoals ik. Muziek gaat uitstekend, ik kan heel diep luisteren, maar in een gesprek moet ik moeite doen om niet zelf te gaan reflecteren via gedachtes. Het maken van een podcast en mensen interviewen is dus een goeie uitdaging voor mij. Maar niet getreurd, volgens mij zit er progressies in en word ik steeds beter in het luisteren naar de ander.
Tegenwoordig wordt onze aandacht gekaapt door zinloze advertenties en nepnieuws, meer dan ooit tevoren. Dus juist die focus behouden is heel belangrijk en wordt steeds vaker op de proef gesteld. Dat geldt ook voor mij.
Als je met aandacht om je heen kijkt, goed luistert en proeft, zul je telkens nieuwe dingen ontdekken. Volgens mij is er een rechtstreekse lijn te trekken met geluk.
Maar wie moeite heeft met het vasthouden van aandacht zal vandaag de dag denk ik best veel last hebben van de waan van de dag. Die gaat zich druk maken over zaken die er werkelijk he-le-maal niet toe doen. Die we over een week of wat alweer vergeten zijn.
Wat is belangrijk? Daar kun je heel lang over soebatten. Maar je in iets verdiepen met heel veel aandacht, dat is voor mij persoonlijk heel belangrijk. De waan van de dag laat ik daarbij links liggen. Ik stel mezelf dan ook regelmatig de vraag: waarom krijgt dit zoveel de aandacht? Vaak is het antwoord: omdat er geld mee te verdienen valt. Negatief nieuws verkoopt als een dolle. Of het nu nepnieuws is of niet.
De schreeuw om aandacht komt neer op de essentiële vraag: is dit onze aandacht waard?
Geef een reactie