Ik lees nu Dit gaat niet over grasmaaien, een boek over poëzie van Ellen Deckwitz. In de verte doet het me wat denken aan Poemcrazy van Susan Goldsmith Wooldridge. Beide boeken doen een geslaagde poging de lezer te enthousiasmeren voor de poëzie.
Poëzie en songteksten hebben best veel met elkaar gemeen. Toch kan goeie poëzie zonder muziek. Het omgekeerde is vaak niet het geval. Veel songteksten zijn een staaltje rijmende onzin. Om maar wat te zingen te hebben. Nooit begrepen waarom. Hou toch gewoon je muil als je niets te vertellen hebt. Bovendien, wat is er mis met instrumentale muziek?
Spelen met woorden, spelen met taal, dat is de kern. Til alles binnenste buiten zodat er ruimte ontstaat voor de lezer om er betekenis in te ontdekken. Wie leest gebruikt zijn fantasie. Een tak van sport die niet te miskennen valt.
Naarmate ik ouder word, des te meer ik snak naar het doen van nieuwe ontdekkingen. De afgekloven meuk die ik tot vervelens toe tot me heb genomen begint uit te werken. Zoveel komt op hetzelfde neer. Al dat kuddegedrag van de mensen… saaiheid ten top! Ik snak naar het nieuwe.
Daarom maak ik. Om zelf te ontdekken. Om plat op mijn bek te kunnen gaan. Fouten vormen immers de littekens die garant staan voor groei. De mens als consument daarentegen, zoals Rutte en co ons graag zouden willen zien, vind ik afzichtelijk. De economie ondervindt er hinder van als we minder gaan consumeren maar als mens worden wij er juist beter van.
Het moet namelijk van binnenuit komen en ons niet extern behapbaar aangereikt worden. Moeite doen, omdat het dat waard is.
Geef een reactie