De Netflix-documentaire Stutz over psychiater Phil Stutz start al meteen goed wanneer hij een betoog over de therapeutische kracht van het schrijven houdt. Volgens Stutz moet je een relatie aangaan met je onbewuste. Niemand weet wat daar zit tot hij dat onbewuste activeert. Een truc daarvoor: schrijven. Stutz noemt het magisch.
Je verbetert de relatie met jezelf door te schrijven, als een spiegel van het onderbewuste. Houd een dagboek bij en er komen dingen tevoorschijn waarvan je niet wist dat je ze wist.
Met als mijn persoonlijke aanvulling: maak van je hart geen moordkuil. Zodoende knal ik zelf heel veel van mijn eigen overpeinzingen op mijn blog. Deze documentaire doet eigenlijk hetzelfde. Het is een documentaire van acteur Jonah Hill die de speciale technieken van zijn psychiater Stutz aan de wereld wil laten zien. Maar het gaat veel dieper dan dat want we komen van alles over het privé-leven van Stutz te weten, zijn eigen geestesworstelingen, zijn ziekte (Parkinson). Tijdens het bekijken van deze docu begon ik me zelfs af te vragen: “wie is er hier nu de psychiater en wie de patiënt?” Stutz is een heerlijk non-conformistisch figuur, wat deze film tot een absolute aanrader maakt.
Ik gebruik het schrijven zelf ook als spiegel en kom erdoor in diepere lagen van mijzelf terecht. Maar in plaats van zaken puur voor mijzelf te houden zet ik juist veel ervan op mijn blog. Ik wil mijzelf kunnen uiten. Op sociale media zie je dat velen hier juist bang voor zijn. Deze mensen houden hun mening voor zich uit angst voor de reacties van anderen. Het is de ergste zelfgekozen hel wat mij betreft.
Bronnie Ware noteerde het als een van de vijf Regrets of the Dying:
Ik wou dat ik de moed had gehad om mijn gevoelens te uiten.
Dat gaat mij niet overkomen. Het uiten van mijn gevoelens is de kern van mijn bestaan. Noem het een artiest. Noem het creativiteit. Wat er diep in mij leeft moet naar buiten.
Geef een reactie