Uitdaging

Onlangs deed The New York Times een interview met Eddie Murphy. Dit verscheen zowel online in het magazine als in de podcast The Interview.

Op een gegeven moment laat interviewer David Marchese het woord challenge vallen. Murphy reageert daar opvallend op:

It seemed as if that role presented a particular challenge – What do you mean by “challenge”?

The challenge of playing the different roles, and playing them credibly, and the tonal challenge of doing comedy that’s also a satire, and the competitive challenge of acting opposite another comedy legend like Steve Martin. I don’t gravitate toward things that I think would be challenging. I want to do something I know works and something that I know I can be funny doing.

Story of mijn lijf! Mijn hele leven staat stond in het teken van de uitdaging.

Ik werkte me altijd bovengemiddeld uit de naad. Perfectionisme was mij niet vreemd en ik ging net zolang door tot het echt helemaal goed was. Nooit koos ik voor gemak of half werk. En dat geldt tot op de dag van vandaag nog altijd.

Maar waarom, is er een verklaring voor te vinden?

Sommigen die vroeger toen ze klein waren iets te weinig over hun bol zijn geaaid, zoeken hun heil in bewijsdrang. Omdat je toch die aai over je bol wenst ga je je uit de naad werken als bewijs dat je iets kunt. Elk moment van schijnwerpers grijp je met beide handen aan.

Ik kan erover meepraten. In mijn calvinistische familie werden vroeger de mooie momenten niet gevierd maar begraven in de koude grond van het stilzwijgen. Het leek erop dat wat ik ook deed, de ander niet overtuigd was van mijn kunde.

Toch laat zich uit dat drama wat positivisme optekenen want een en ander spoorde mij aan om altijd mijn best te doen. Als kers op de taart ontdekte ik ook nog eens op latere leeftijd de zelfliefde. Zodoende dobber ik niet langer rond in die oceaan vol vage uitdagingen maar heb ik allang en breed mijn anker gevonden in mijn eigen vakmanschap.

Kortom, ik kan Murphy de hand schudden. Wir schaffen das.