Onlangs stuitte op een mooie quote van Bob Dylan:
Ik heb ontzag voor Paul McCartney. Hij is ongeveer de enige voor wie ik ontzag heb. Maar ik heb ontzag voor hem. Hij kan alles en hij heeft nooit gas teruggenomen, weet je. Hij heeft een gave voor melodie, hij heeft het ritme. Hij kan elk instrument bespelen. Hij kan net zo goed schreeuwen en roepen als wie dan ook en hij kan een ballad net zo goed zingen als wie dan ook, weet je. En zijn melodieën zijn, weet je, moeiteloos. Daar moet je ontzag voor hebben … Ik heb misschien wel ontzag voor hem omdat hij gewoon zo verdomd moeiteloos is. Ik bedoel, ik wou dat hij ermee zou ophouden, weet je? [Lacht] Gewoon alles wat uit zijn mond komt, is verpakt in een melodie.
Afkomstig uit de trailer van de docu Understanding McCartney.
Dylan die opkijkt tegen McCartney en het ook nog eens bestempelt als moeiteloos… mmm, best vreemd!
Ik las erover in een blogpost waarin wordt uitgelegd dat we de neiging hebben om naar het eindresultaat te kijken en niet willen zien welke uren van toewijding eraan vooraf gegaan zijn. Zo weet ik dat McCartney heel hard werkt. Ten tijden van The Beatles stopte hij de meeste uren erin. Dat gold ook voor iemand als John Cleese die voor Monty Python de meeste tijd stopte in het schrijven van sketches. Meer tijd dan Graham Chapman, Michael Palin en de anderen ervoor namen. Volgens John waren zijn sketches daarom ook vaak beter.
Ik ben het daarmee eens. Rome wasn’t built in a day.
Hoewel ik ook zeker geloof in snel gemaakte dingen. Het vroege werk van Prince vind ik bijvoorbeeld fantastisch. Hij was absoluut geen perfectionist. Vrijwel alle liedjes uit de periode Dirty Mind (1980) tot aan Lovesexy (1988) zijn razendsnel uitgewerkt en opgenomen. Ze klinken dan ook heerlijk ongepolijst en zijn naar mijn idee veel beter dan zijn latere werk.
Daar tegenover staat het werk van bijvoorbeeld The Beatles. Toen zij begonnen was de studio slechts een plek waar je muziek live opnam.
Please Please Me, The Beatles’ first album, was recorded during a 12-hour session on February 11, 1963.
(bron)
Maar met de komst van de viersporen-multitrack recorder werd de studio een klankatelier waar je dagenlang kon experimenteren. The Beatles maakten daar dankbaar gebruik van. Het boek The Complete Recordings Sessions heeft alle opnamedagen van The Beatles in kaart gebracht en het beeld dat daaruit opduikt is dat van een band die zoekt naar de ultieme uitvoering van haar liedjes. De kern: niet snel tevreden zijn.
Eigenlijk is dat prutsen en pielen, of noem het experimenteren, het leukste wat er is. De studio is een speeltuin.
Wie mijn blog al een tijdje volgt weet dat ik lang kan worstelen en schaven aan dingen. Het is mijn grootste verdienste wat mij betreft, ik blijf net zolang doorgaan tot ik tevreden ben. Of het nu om gitaarspelen gaat, een lied schrijven, of een podcast maken. Met het woord talent heb ik dan ook weinig. Misschien omdat ik het bij mijzelf nog nooit heb kunnen ontdekken. Het enige waarin ik grossier: geduld hebben.
Daarom ben ik ook zeer sceptisch ten opzichte van mensen die de hele tijd hameren op efficiency. Nu ook met AI is dat de belofte: dat het allemaal zo makkelijk wordt.
Ik geloof er niet in, ik geloof slechts in toewijding.
Geef een reactie