Ik koop zelden muziekbladen. De OOR bijvoorbeeld staat mij de laatste jaren enorm tegen omdat er nauwelijks echt inhoudelijk op de muziek in gegaan wordt. Het gaat meer over koetjes en kalfjes en het druggebruik van omhooggevallen musici die nog net in staat zijn 3 akkoorden op een gitaar te spelen. Ik heb er niets mee. Het gaat zuiver om de houding. Niet je haar kammen als je uit bed stapt. Alsof we na de Rolling Stones nog steeds in dat soort achterhaalde concepten moeten denken. Alsof dat oer is. Lekker gemaakt ruig doen. Weet je wat oer is? Jan Wolkers die met zijn blote pik op een foto poseert.
De OOR is gewoon een commercieel promo kanaal van de platenindustrie. Nooit, echt helemaal nooit, wordt er een woord gespendeerd aan vrije muziek, de nieuwe remix cultuur. Nooit een woord over Creative Commons. Nooit een woord over de nieuwe manieren van online samenwerken. Als je nieuwe muziek wilt ontdekken, koop dan vooral de OOR niet.
Toch kocht ik gisteren de OOR. Vanwege het interview met Jan Akkerman. Omdat ik groot respect heb voor Jan’s eigenwijsheid. Zijn mooie brede akkoorden en zijn enorm hoeveelheid prachtige muziek. Jan kan echt spelen. En prutswerk heeft ‘ie ook gemaakt. Dat hoort bij een mensenleven. Maar Jan kan akkoorden neerleggen waar de hele huidige muziek generatie nog altijd van aan de dunne raakt.
In dezelfde OOR lees ik in het interview met Lenny Kravitz:
“Ik hoorde BONO ooit tegen The Edge zeggen, bij een of andere prijsuitreiking waarop jullie allebei zouden spelen: ‘Ik waarschuw je, Edge. Lenny zal alle akkoorden kennen, dus we kunnen ons maar beter grondig voorbereiden.’ En ik dacht: als de leden van U2 elkaar waarschuwen voor jouw muzikale bagage, dan heb je wat bereikt.”
Zo zit dat dus met die popmuziek. Slechts 3 of 8 akkoorden kunnen spelen.
En of je haar er lekker ruig uitziet.
Doe mij Jan maar!
Geef een reactie