Precies toen mijn pontje ’t IJ overstak klonk Remco Campert in mijn oor met de mededeling dat hij GSM-loos door het leven gaat. En zijn computer was stuk. “Hoezo stuk?”, hoorde ik Wim Brands hem vragen.
Wim begreep wel waarom Remco geen GSM wilde bezitten maar gaf Remco toch mee dat zo’n apparaat wel handig is als je bijvoorbeeld alleen in Parijs bent en dat je dan naar huis kunt SMS-en dat je het fijn hebt. “Dat bedoel ik!”, antwoordde Remco. Volgens Remco een mededeling die er niet toe doet, die je niet zou moeten willen mededelen aan de ander.
Even raakte ik ongerust. Ik ben iemand die vooral veel wil meedelen. Waarom eigenlijk? Ik was op weg naar een workshop die voor het grootste deel in het teken zou staan van mijn online-ervaringen en gestoeld is op het idee dat het delen van kennis online een groot goed is.
Voor Remco hoeft dat allemaal niet. Die wil in alle rust kunnen schrijven en pas als het helemaal af is komt ‘ie ermee voor de dag, eerder niet. Hij is natuurlijk geen uitzondering want de wereld kent velen ‘Remco Camperts’.
En terwijl ik het Concertgebouw aan mijn gezichtsveld voorbij zag trekken dacht ik na waarom ik de dingen doe die ik doe. Eenmaal weer aan wal zag ik een mooie zeilboot voor anker liggen. Op het dek lagen een slaapzak en wat kussens. De schipper was bezig zijn sokken aan te trekken. Hij had vast in de openlucht geslapen.
De workshop verliep prima. Ik vertelde energiek mijn verhaal en bemerkte opnieuw dat het onderwerp mij goed ligt. Enthousiast een verhaal op anderen overbrengen die daar weer enthousiast van worden, die je als het ware met je woorden aansteekt, het is en blijft prachtig.
Je kunt in afzondering een boek schrijven, aan dek van een zeilboot in de open lucht slapen, een spreekbeurt geven.
En ’s avonds een blogstukje online zetten.
Geef een reactie