Gisteren tijdens Opuh Koffie bracht Interniek weer eens ter sprake dat hij mijn onderwerp lummelen zo leuk vindt. Het resulteerde in een verse reactie onder mijn oudere blogpost ‘Slapen en in de kroeg zitten‘. Straks mijn antwoord maar eerstens de reactie van Niek:
Lummelen is nodig voor de mens van vandaag maar kunnen wij dat nog wel? Marco Raaphorst brengt mij op het idee hoe je dat kunt doen door jezelf in een onverplaatsbare situatie te manoeuvreren. Koop ouderwets een retourtje bij de NS en zorg dat je de trein mist als je terug wilt. Dat overkwam hem tijdens een bezoek aan het instituut waar hij regelmatig over geluid doceert. Hij was verplicht te wachten op de volgende trein en had geen haast. En het drukke baasje verandert opeens in een lyrisch kijker naar alles wat hij om hem heen ziet. Als geluidsspecialist heeft hij altijd zijn digitale recorder bij zich zodat hij meteen iets op kan nemen wat hij interessant vindt. Hij zet zijn recorder aan en vertelt: ‘In de verte zwemt een eend in het rimpelloze water en voor mij uit zie ik het koffiehuis waar ik zonet een broodje at maar te lang bleef zitten want ik miste mijn trein naar Den Haag. Voor de rest is het een landelijke rust hier. Hoor jij het ook?’ en ik luister mee naar het geluid om te horen wat hij ook hoort: helemaal niets. Hij voert je mee naar een situatie die op een hoorspel lijkt maar aan gebrek aan regie in het betere lummelen uitmondt. En er daalt een ongekende rust over mij heen, een soort trans. Maar ondertussen als ik dit schrijf, bedenk ik mij wel dat hij mij aan het werken zet om dit neer te zetten … Dus Marco, mij lukt het niet om mijn gedachten stil te zetten en helemaal niets te doen of te denken, terwijl ik weet dat het lummelen ook goed voor mij is.
Er zijn mensen die het een ander heel kwalijk nemen als die geen reet uitvoert. Als die ander met de armen over elkaar naar de lucht zit of beter, ligt te staren. Dit terwijl elk logisch nadenkend mens weet dat je dat niet je hele leven zult volhouden. Dat lummelen dus altijd een kwestie van even is.
Jezelf schuldig voelen is erg Nederlands. Christelijke schuldgevoelens, rusten is niet goed, is tijdverspilling. Wij moeten werken, arbeiden. En doe je dat niet dat ben je de paria van de samenleving. Dan leef je op kosten van de samenleving. En dus voel je je schuldig als je momenten voor jezelf kiest. Werk je je helemaal de pleuris. Mis je de hele ontwikkeling van je kinderen, van je kleinkinderen, van je partner. En loop je uiteindelijk helemaal vast, door 1 simpele reden: je nam nooit rust.
Toen ik een poosje geleden op de pont van de NDSM-werf terug naar Amsterdams Centraal zat te wachten, het was een mooie dag met schitterend licht, bedacht ik me dat het geluid me enigszins deed denken aan Scheveningen. Waarom was dat? Waarschijnlijk omdat Scheveningen ook vlak is met water in de buurt en ik er graag met soortgelijk licht zit. En je kunt er geluiden van heel ver waarnemen vanwege die uitgestreken vlakte. Geweldig vind ik dat.
Ik voel me op mijn best als ik mijn omgeving heel goed kan waarnemen. Als ik opgenomen word in de geluiden om me heen, de dingen die ik zie. En ja, soms helpt die recorder daarbij want dan kan ik registreren wat ik hoor en geconcentreerd luisteren. Toch ben ik naar mijn gevoel minder aan het lummelen met een recorder in mijn hand. Zo’n hoofdtelefoon sluit me ook letterlijk af, ook al registreren de microfoons geluid, er zit iets ’tussen’.
Het is prettig om te horen dat die opnames voor anderen de moeite waard zijn. En dat mijn gebabbel zelfs rust brengt. Misschien dat hoe vaker ik het doe hoe minder ik me bewust ben dat ik aan het opnemen ben. Heel onbevangen iets vertellen is mijn streven. Rauw en puur.
Goed om je heen kijken en luisteren, het is veel mensen niet gegeven. Die lopen van A naar B en alles wat ertussen zit is bijzaak. Ik snap dat niet. A en B ken je meestal al maar die rare route die ertussen loopt niet. En meestal is een omweg beter. Mensen zijn gefocust op dat dingen goed gaan, maar toch is het saai. Je kunt er ook niet mee voor de dag komen in een gesprek. Dat je over je vakantie vertelt en dat alles goed ging. De reis? Ja, perfect op tijd allemaal. Het hotel was ook zo perfect. Ja, en elke dag zon. Menig luisteraar valt ervan in slaap. Maar die keer dat je met autopech vast kwam te staan in verweggistan terwijl je vrouw ook nog eens hoogzwanger zat te wezen, daar willen we de afloop wel van weten!
Lummelen is een onderwerp waar ik me in thuis voel. Ik zal er nog meer over schrijven komende tijd omdat het voor mij vanzelfsprekend is maar voor anderen niet. Even niets doen is namelijk noodzakelijk. Je gedachten laten afdwalen. De omgeving zijn werk laten doen. Het universum draagt je namelijk op handen. Hooguit moet je een beetje meebewegen met de energie om je heen. Mañana!
Geef een reactie