Je leest allerlei berichten over kinderen die steeds meer moeite hebben met zich goed te concentreren. Dat lijkt mij logisch. Kinderen krijgen meer impulsen dan ooit tevoren en dus leidt dat hun aandacht simpelweg af. Om kort te gaan: vroeger was het leven veel eenvoudiger en rustiger. De TV begon pas ’s avonds met uit te zenden. Het was minder druk in het verkeer. Een mens had minder lawaaiige apparaten in huis. Buiten werd je nooit lastiggevallen door de telefoon of andersoortige aandachttrekkers. Enzovoorts, enzovoorts.
Ook ouderen hebben moeite om zich goed te concentreren. Snel en kortstondig worden de zaken nu geconsumeerd. Teksten worden snel gescand zonder ze goed te lezen. En meningen worden direct gevormd en geventileerd. Deze waan van de dag die in sneltreinvaart aan ons voorbij dendert. De volgende dag zijn we alles vergeten dat wat gisteren toch oh zo belangrijk leek.
Toch is er een groep die precies het tegenovergestelde doet. Die sluit zich af, koste wat kost, en verdiept zich in iets. Die geeft dingen de tijd om te rijpen. Zij vinden zaken waar anderen het geduld niet voor hebben om ze te vinden. Zij zijn artiesten, curatoren, ambachtslieden, vakmensen.
Aandacht is schaars. Aandacht is het nieuwe geld. En de meeste mensen kunnen het niet geven ook al willen ze maar wat graag. Net als met liefde. Zij willen dat alles voor hun gedaan wordt. Zij kunnen geen broden bakken. Zij kunnen het huis niet langer zelf schoonhouden. Zij kunnen geen banden plakken. Geen kleren repareren. Geen poëzie schrijven. Geen dingen meer uitzoeken.
Snel en vluchtig heeft zo zijn nut. Maar alleen maar snel en vluchtig is een oppervlakkig leven. Deze wereld lijkt door de wereldwijde crisis tot stilstand te zijn gekomen. En alleen aandacht kan ons nog redden.
Geef een reactie