(mijn bijdrage aan de Write On Thursday, de #WOT)
Verwonderen ~ [regelmatig werkwoord]• ervan opzien omdat je het niet verwacht
De betweter verwondert zich erover hoe anderen dat toch doen. De betweter weet immers beter dan anderen hoe je iets moet doen. Al gaat het om een spijker in de muur slaan.
Die betweter, dat ben ik. Mijn vriendin legt het tegen me af. Ik ben het die zegt: “eerst de muren schuren voordat je er verf op gaat smeren!” En ik herhaal dat liefst ook nog een paar keer.
En ik ben het die zich geroepen voelt het heel erg goed te doen. Zoals onlangs. Onze verhuizing. Dan moet het behang zo goed mogelijk aangebracht worden. Daar heb ik wel wat bloed, zweet en tranen voor over. Het moet goed, niet half-goed. Dus deed ik dat dagenlang.
En ik geef toe: ik verwonderde me over het eindresultaat. En met mij wat anderen, want ja: ik had goed werk geleverd. Maar toch blijft het een beetje aan me knagen. Die betweterigheid voelt niet altijd fijn. Je bent de zeikerd die het beter denkt te weten. En je geeft de ander vrijwel geen kans om te laten zien hoe hij of zij het zou doen.
De verwondering zit altijd in het onbekende, hoe klein ook. En in heel veel dingen zoek ik dat. Graag zelfs. Maar ik denk dat het voor praktische en ambachtelijke zaken niet opgaat. Althans niet voor mij. Dat is gewoon een kwestie van zwoegen omdat je precies in je kop hebt hoe het moet. Niet zeiken, gewoon doorgaan.
Kunst is het zoeken naar het onbekende. Klussen is het toepassen van de menselijke machine. Niets geen verwondering, gewoon gezonde noeste arbeid.
Geef een reactie