‘Alles wat je aandacht geeft groeit’ is een uitspraak die ik wel vaker hoor. Er zit wat in en heb hem zelf ook weleens over de tong gehad.
Een poos geleden sprak ik een kunstenaar die jarenlang succes nastreefde en er werkelijk alles aan deed om dat te bereiken. Hij moest succes hebben, zo vond jij. Vol jaloezie keek ‘ie naar andere kunstenaars. Dat succes kwam maar pas toen ‘ie opgegeven had om het na te streven. Toen ‘ie er juist geen aandacht meer aan schonk.
Je kunt de frequentie hiervan zelf instellen.
In het werkelijke leven klopt dit maar al te goed. Op mijn laatste werk was ik meer dan 10 uur per dag 5 dagen per week actief. Toen het 4 x 9 systeem actief werd, koos ik ervoor maar had het idee minder met mijn werk bezig te zijn. Pas toen kreeg ik succes!
Het lijkt mij dat de kunstenaar in kwestie vooral aandacht schonk aan het succes van anderen. En dan nog wel negatieve aandacht, in plaats van dat hij zichzelf voorstelde hoe dat succes er voor hem uit zou zien. Als je dat doet, en je hebt een redelijk duidelijk plaatje, en een idee van de stappen die je moet nemen om dat succes te bereiken, dan werkt aandacht geven volgens mij wel.
Er zijn kunstenaars die pas na hun dood erkend worden. Maar wie kan na zijn eigen dood dat succes nu aandacht geven?
Je moet je best doen en het alle aandacht geven. Maar het geeft geen garantie voor succes. Geen enkele.
Geef een reactie