Gisteravond speelde Maceo Parker in een uitverkocht Paard. Maceo is 75, loopt niet meer heel soepel, dansen gaat wel soepel, maar speelt nog als vanouds met scherpe zinvolle noten. Maceo houdt het helder, overzichtelijk, geen noot teveel. En hij had een stel onwaarschijnlijk goeie muzikanten meegebracht. Zoals gitarist Bruno Speight. Hij speelt funk ritmegitaar op de juiste manier: strak groovend met snelle strums, veel bluesy double stops en continue variaties, improvisaties op de akkoorden structuur.
De ritmegitaren van de funk en discobands uit mijn jeugd hebben mij gevormd. Ik was altijd meer van de zwarte muziek, de jazz, funky dancemuziek, feel-good-muziek. Nile Rogers van Chic. Jimmy Nolen en Phelps “Catfish” Collins (broer van Bootsy Collins) die bij James Brown speelden. Leo Nocentelli van The Meters. Ray Parker Jr., David Williams, Wah Wah Watson enzovoorts.
Ik nam een stukje van het optreden van gisteravond op waarop Bruno Speight super goed te horen is:
Kortom: het herinnerde me aan iets dat ik allang wist. Dat ritmegitaar de bom is. Dat het mijn benen doet dansen. De funk brengt instant geluk. Het beste gezondheidsmiddel!
Geef een reactie