Veel bloggers vragen onbewust om goedkeuring. Twitteraars ook. Facebookers ook. Je hebt een theorietje, maakt er een blogje van en krijgt een paar reacties. “Zie je wel, ook anderen denken er zo over.” Of je bent het ergens niet mee eens en jouw reaguurders bevestigen dat.
Men telt het aantal likes, want stel dat men niet leuk gevonden wordt.
Maar waarvoor heb je goedkeuring nodig? Jouw gedachten zijn toch jouw gedachten? Wat heb je eraan als anderen het continue met je eens zijn?
De angst om niet lief gevonden te worden. Velen gaan dan acteren. Eigenlijk zijn ze het niet met je eens maar ze laten het nooit merken.
Als je tegen een probleem aanloopt dan kun je 2 dingen doen: je een slachtoffer voelen omdat je een probleem hebt of het probleem proberen op te lossen. Doe je dat laatste dan zul je leren. Het moet ergens tegenzitten wil je echt verder komen.
Van jaknikkers en van gelijkgestemden leer je helemaal niets. Je hebt een tegengeluid nodig wil je verder komen, je horizon kunnen verbreden, de zaken op een andere manier gaan bekijken.
Ik doe regelmatig sessies en speel vaak met muzikanten waar ik nooit eerder mee gespeeld heb. Dat zijn geen gelijkgestemden, iedereen heeft zijn eigen stijl met ditto beperkingen. Je gaat niet op zoek naar die beperkingen maar zoekt naar een manier om het klinkend te kunnen krijgen. Voor een deel gaat dit onbewust en nadat er, 1, 2, 3, 4, is afgeteld. Met z’n allen in een soort vrije val.
Ik denk dat organisaties heel veel van muzikanten kunnen leren. Omdat de dynamiek tussen muzikanten juist gebaseerd is op tegenstellingen. Wat ik op gitaar speel moet juist niet gelijk opgaan met wat de bassist speelt. En de bas moet ook niet precies doen wat de drummer doet. Je moet elkaar aanvullen. Niet door allemaal hetzelfde te doen, maar door juist de gaten van een ander op te vullen, door een contrast te bieden. En dat gaat op een intuïtieve manier. Niet door er dagen over te vergaderen. En niet door in de rondvraag het allemaal met elkaar eens te zijn.
Geef een reactie