Mijn oom Karel was een schitterende kerel. Hij vond het niet verkeerd als de mensen naar hem keken. Had hij niet voor niets dat mooie pak aangetrokken en zijn witte haren van een beetje vet voorzien zodat het glom. Ik zie hem nog in een net overhemd in de tuin van mijn ouders pal in de zon zitten. Jaloersmakend want ik word half gek van de hitte als je mij vol in de zon zet. Maar Karel niet, die zat gewoon gelukzalig op zijn stoel.
Ooit zag ik hem tijdens een verjaardag een beetje opzichtig zijn broek ophijsen. Met een glimlach op zijn gezicht. Een moment van “zie mij hier dan eens staan”, maar zonder daar woorden aan vuil te maken. Ik begreep dat. Leven in de brouwerij!
Als je het over een Rotterdammer hebt dan heb je het over mijn oom Karel. In hart en nieren. Naast mijn moeder had hij nog 3 zussen en 3 broers. Acht kinderen in totaal dus. Karel had het hart op de tong. “Maar het was echt niet altijd zo leuk hoor”, vertelde Karel me eens. “Van pa moesten de kinderen zich rustig houden aan tafel op zondag.” En met 8 kinderen is dat best lastig. Daarnaast was mijn opa een zeer gelovig mens, een calvinist van de eerste orde.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog woonde het gezin in Den Haag. Karel heeft zich toen tijdens een razzia met een oom in de kruipruimte schuil moeten houden. De moffen hebben de woning doorzocht, maar vonden gelukkig niets.
Karel is met zijn broers in 1953 tijdens de watersnoodramp naar het rampgebied gegaan om te helpen. “We hebben de lijken zien drijven in het water”, vertelde Karel een paar jaar geleden me. En hij stak niet onder stoelen of banken dat dat een traumatische ervaring bleek te zijn geweest.
En bij die ellende bleef het niet, hij en zijn vrouw Sija, een schat van een vrouw, hebben een baby verloren.
Toch zag ik vaak een twinkeling in zijn ogen en was de humor nooit ver te zoeken bij Karel. ‘Als er iets te genieten valt dan moet je genieten’, leek het credo van Karel en Sija te zijn. En al heb je het niet breed, wat er wel kan daar geniet je enorm van. Wat dat betreft denk ik dat Karel totaal niet op zijn vader leek.
En ik hoor het Sija nog zeggen: “kinderen eerst!” Wij kinderen werden bij hen thuis als pubers altijd volledig in de watten gelegd. De liefde en interesse in mijn leven was er altijd. Ze bleven op de hoogte van wat ik zoal uitspookte en stelden altijd geïnteresseerd vragen. Ook toen ik gescheiden was en de rest van mijn familie daarover zweeg.
Karel stak zijn liefde voor het Rotterdams Zomercarnaval niet onder stoelen of banken. Dat de Braziliaanse vrouwen weinig kledij om het lijf hadden verhoogde voor Karel de feestvreugde alleen maar. Ik kan hem daarin geen ongelijk geven.
Een paar weken geleden werd Karel 93. Vanwege het Coronavirus mocht hij in zijn verzorgingsflat geen bezoek meer ontvangen. Gelukkig kreeg ik wel een mooie foto toegestuurd, gemaakt op zijn verjaardag terwijl er een lekkere pannenkoek voor hem klaarstond. Helaas raakte Karel kort daarop besmet met dat klote Coronavirus! Hij kreeg zuurstof toegediend maar wilde dat niet meer. Gelukkig was er morfine om de pijn mee te verzachten.
Vanmorgen kreeg ik het bericht dat Karel de strijd tegen het Coronavirus heeft verloren en om 8.00 uur rustig is ingeslapen.
Dag schitterende kerel.
Geef een reactie