In de serie Floortje Blijft Hier meert ze aan bij het stel Reid en Cornelie. Op dat moment leeft Reid al meer dan 50 jaar in de vuurtoren van Workum zonder elektriciteit of stromend water, geheel zelfvoorzienend.
Floortje vraagt hem: “Ben je op trots op wat je hier hebt neergezet?” Waarop hij antwoordt: “Nee, ik vind het gewoon. Ik vind het heel gewoon, zo hoort het.”
Zoiets raakt bij mij een snaar want het schuurt met het nieuwe normaal waarin mensen denken dat alleen het hoogst haalbare voor hun is weggelegd. Iets minder dan dat en ze zakken zo door hun hoeven. Hen is immers het paradijs beloofd.
Ik snap daar geen reet van. Velen van ons leven in totale luxe maar zijn toch nooit tevreden en zoeken het in zaken waar geluk niet te vinden is. Zaken die buiten je bereik liggen.
Soms hoor ik een moeder spreken over haar dochter, alsof het een prinses is. Dat schept verwachtingen bij die dochter die ze nooit kan waarmaken. Waarom mag die dochter niet gewoon een doodnormaal kind zijn net als iedereen? Ik zou me als moeder maar in mijn handjes knijpen als je kind gezond en normaal is!
Het brengt me bij een tweet die Tom Beek gisteren plaatste:
Waarom willen veel mensen toch als bijzonder gezien worden? Dan ben je alleen maar met de buitenwereld bezig. Wie diep naar binnen kijkt treft toch echt geen bijzonder geval aan? Gelukkig maar.
Natuurlijk, mensen doen bijzondere dingen, maar dat maakt ze nog niet bijzonder.
Het is raar om jezelf bijzonder te vinden, vind ik. Voel je gewoon, net als iedereen. Of nog beter: lekker fris in je kop, weerbaar en zonder grootheidswaanzin.
Ook in die prachtige serie Klassen is het duidelijk zichtbaar. Kom je uit een armer gezin, door bijvoorbeeld een allochtone achtergrond van je ouders, dan zijn je kansen lager dan een witneus die opgroeit in een rijke omgeving. Maar die witneuzen raken zelfs in de stress als de uitslag op de Cito toets HAVO blijkt te zijn ipv van VWO, terwijl de arme kinderen al dolblij zijn met VMBO want dit is waar ze keihard voor geknokt hebben.
De wereld die rond die witneuzen wordt geschapen is dat ze uitverkoren zijn. Dat geldt ook voor de kinderen van ons koningshuis. Zij kunnen allemaal een universitaire opleiding doen. Da’s toch raar?
Ikzelf beschik over geen enkel talent. Niets komt mij aanwaaien, voor alles moet ik enorm veel moeite doen. Omdat ik iets heel graag wil en een behoorlijke volhouder ben, kom ik nog eens ergens.
Maar dat label ‘bijzonder’ is mij vreemd. Wat mensen doen is soms bijzonder te noemen, maar dat maakt je als mens nog niet bijzonder. Iedereen doet immers op zijn tijd bijzondere dingen. De serie Klassen laat dat ook goed zien. Het is een kwestie van er oog voor hebben.
Bovendien zijn er betere woorden. Ik zou liever hebben dat mensen zeggen dat ze van iets houden. In plaats te zeggen dat ze het heel bijzonder vinden.
Laten we ophouden onszelf en onze kinderen als bijzonder te zien. Hou van ze en hou van jezelf. Ondanks de fouten die ze maken, ondanks de fouten die jij maakt. Koester de imperfectie, het vat vol tegenstrijdigheden. Want het leven is imperfect. So what?
Geef een reactie