Dankzij het programma Vrijdenkers dat Özcan Akyol voor HUMAN maakt begon de term Vrijdenker in mijn hoofd rond te zoemen. Want sloeg dat ook niet op mij?
Vrijdenkerij (in België: vrijzinnigheid) of vrijdenken, is de opvatting dat men zich in het denken uitsluitend door de rede, wetenschap en logica laat leiden en niet door (autoriteits)geloof of traditie. Vrijdenkers keren zich tegen elke vorm van dogma.
bron
Hoewel jezelf labelen als Vrijdenker ook een beetje dogmatisch is…
Ik ga akkoord met het stempel Vrijdenker. Of dat voor altijd zal zijn? Geen idee, maar het is in ieder geval op mij van toepassing sinds ik een jaar of 14 was. Ik heb me los geworsteld van de geloofstraditie van mijn familie. Waarmee ik los kwam te staan van die familie. Nog altijd komt het regelmatig terug als discussiepunt. Enerzijds vermoeiend maar heeft ook een groot voordeel: telkens weer word ik gedwongen de keuze die ik als tiener maakte opnieuw af te wegen. Ik kan gaan pleasen door ze in de waan te laten dat ik ook net als hun ben, of ik kom op voor mijzelf en maak duidelijk dat ik niet gelovig ben.
Telkens weer kom ik tot de conclusie dat ik niet geloof in een hiernamaals zoals beschreven wordt in de bijbel. Ook wens ik op geen enkele manier gehoor te geven aan de levenswijzen die de bijbel ons voorschrijft.
“Je bent wel gelovig, je bent alleen niet kerkelijk”, zei een oom een poos geleden nadat ik hem duidelijk had gemaakt dat ik niet gelovig ben. Ik heb er nog spijt van dat ik hem niet nogmaals vertelde dat ik toch echt niet gelovig ben.
Een vrijdenker moet zichzelf vrijspreken. Het klinkt als een dogma, maar voor mij is het de realiteit.
Geef een reactie