Waarom zingen ze op het Songfestival niet gewoon met Auto-Tune?

Gisteren in het programma Khalid & Sophie song het duo Mia en Dion hun Songfestival-lied Burning Daylight. Eigenlijk alleen maar als bewijs van eigen kunnen omdat er ophef was ontstaan doordat het duo in aanloop van het festival tweemaal het lied had uitgevoerd. En dat ging niet goed, het duo zong tweemaal vals. Gisteren klonk het veel beter. Wat was er gebeurd? Men had de toonhoogte drie halve tonen verhoogd. Wat volgde was een interessant gesprek over zangtechniek en de druk die ze ervaren.

Ik had met ze te doen. Wie zingt stelt zich uiterst kwetsbaar op. En je dan na zo’n dubbel debacle zien te herpakken, daar moet je wel lef voor hebben. Ook vond ik het bijzonder moedig dat ze er met Sophie zelfs nog over wilden praten. Alsof Mia en Dion voor volk en vaderland een verklaring moesten afgeven.

En het wierp bij mij de vraag op: waarom zingen ze eigenlijk niet met Auto-Tune?

Tegenwoordig wordt Auto-Tune in vrijwel alle producties gebruikt en ook live want het publiek is allergisch geworden als een zanger een beetje onder of boven de toon zingt. Als dat het geval is dan verwacht het publiek dat de toon direct omgebogen wordt naar een loepzuivere noot. Zo niet: prutser en men loopt leeg op sociale media.

Zuiver zingen is het enige criterium tegenwoordig om te bepalen of iemand kan zingen of niet. The Voice Of Holland maakt daar dankbaar gebruik van en zet ook de Auto-Tune in (de winnaar klinkt hierdoor altijd loepzuiver). Evenals het programma Beste Zangers waar je never ever ooit een valse noot zult horen.

De digitale techniek stelt ons in staat om de kleinste details te veranderen. En met name voor de menselijke stem wordt dat maximaal benut. Dat geldt ook voor mijn vak als podcasteditor, wat ik hier op mijn blog vaker heb verklaard. Het oppoetsen van de menselijke stem is vandaag de dag dus de norm, of je nu zingt of spreekt.

In het Songfestival wordt er nog altijd live gezongen, tenminste: de leadvocals zijn live. Achtergrondkoortjes worden wel in de backingtrack meegenomen. Dit alles in tegenstelling tot vroeger. Vroeger werd alles live gespeeld in het Songfestival. De jeugd zal zich verwonderd afvragen hoe zoiets überhaupt mogelijk is… alles live!?!?!?!?

Een orkest verzorgde vroeger de muziek voor alle bands. Het enige dat vaak wel nep was, waren de instrumenten van de bandleden op het podium. Zag je een gitaar, dan was ‘ie niet ingeplugd en kwam het geluid uit de orkestbak.

Waar draait het om bij het Songfestival? Volgens mij dat er een catchy liedje gepresenteerd wordt. Dus waarom zoveel druk leggen op dat gij-zult-niet-valszingen? Is er behalve zuiverheid van zang niet nog veel meer wat goede muziek tot goede muziek maakt?

Ik moet denken aan Annie Lennox die in 2017 een verrassingsoptreden deed voor Sting.

Stel je voor dat dit de eerste take in de studio zou zijn geweest. Dan had men Annie vriendelijk gevraagd om het nog eens te doen en nog eens en nog eens. Wie weet hoevaak. “Annie, we gaan morgen verder.” Van al die versies zou men de beste gezongen woorden aan elkaar lijmen. Daarnaast zou men Auto-Tune gebruiken want zo doet men dat tegenwoordig, zie de masterclass van Trevor Horn die ik hierboven ook al noemde.

Het is misschien beter dat het Songfestival geen Auto-Tune inzet. Omdat je het publiek daarmee voor de gek houdt. Zoals we dat in de studio wel doen. Hierdoor hebben wij musici, technici, producers een probleem geschapen dat eigenlijk niet meer valt terug te draaien. Dat het perfect moet zijn.

Natuurlijk, het doel heiligt alle middelen. Een popliedje waarin de stem optimaal klinkt, daar is niets mis mee. Maar de perfectiedrang die hierdoor ontstaan is, daar is wel iets mis mee. Annie Lennox zong niet loepzuiver Sting toe. Toch werd hij er volkomen door geraakt.

Ach, misschien komt het oude wel weer terug. De blues, de gospel, de soul, het echte gevoel vol rauwheid en zonder de perfecte ad libs van Whitney Houston te willen nabootsen. Inplaats van je mentaal gek te maken wordt zingen dan weer gewoon leuk!