Vrijwel alle ouders stigmatiseren hun kinderen. Doet het kind iets dan krijgt het kind meteen een stempeltje in de zin van “jij bent echt typisch een kind dat …” Door telkens te herhalen dat het kind iets is in plaats van dat het slechts iets doet, gaat het kind zich vereenzelvigen met het beeld dat door de ouders wordt opgelegd.
Het is bijna onvermijdelijk, mensen willen elkaar opdelen in hokjes. Mannelijk, vrouwelijk, lief, eikel, knap, lelijk, slim, stom, onhandig, handig en ga zo maar door.
Zoo ik iets ben
Wij geven onszelf ook titels. Ik ben muzikant. Ik ben een podcastmaker. Maar het is veel beter om te zeggen wat we doen. Dus: ik maak muziek en ik maak podcasts.
Oscar Wilde said that if you know what you want to be, then you inevitably become it – that is your punishment, but if you never know, then you can be anything. There is a truth to that. We are not nouns, we are verbs. I am not a thing – an actor, a writer – I am a person who does things – I write, I act – and I never know what I am going to do next. I think you can be imprisoned if you think of yourself as a noun.
Austin Kleon
Waarom hebben wij een monolitisch afgebakend karakter nodig om ons hele bestaan aan op te hangen? Waarom kunnen wij niet het vat der leegte zijn dat wij in werkelijkheid zijn? Zet ons in een nieuwe omgeving en ons gedrag verandert omdat het de kern van ons menszijn is: wij passen ons aan onze omgeving aan omdat we moeten zien te overleven.
Het kind en de oudere
Het spelende kind is vaak nog niet vervuild met stigma’s. Het heeft een beperkt bewustzijn en kan niet naar zichzelf kijken. Het speelt slechts.
De ouderdom gaat vaak gepaard met het afleggen van de stigma’s. Daarom voelt voor velen het met pensioen gaan als een verandering van identiteit. Men heeft zich vereenzelvigd met een identiteit die slechts het gevolg was van het labelen van de activiteiten.
Je bent geen label, je doet dingen.
Geef een reactie