Onlangs was ik in Parijs om een bezoek te brengen aan het huis waar Serge Gainsbourg tot aan zijn dood heeft gewoond, Rue de Verneuil nummertje 5b. De afdruk van zijn kont had een diepe krater in de sofa geslagen. Zijn 30 jaar geleden uitgedrukte Citanes lagen nog in de asbak. En in de slaapkamer zag ik dat het tapijt naast het bed een grote slijtplek vertoonde.
Wie door Parijs wandelt kan met zijn eigen ogen zien dat het een Slijtage Stad is. Verkeerslichten die met gaffa tape gerepareerd zijn, vormen geen uitzondering. Ook de bekabeling in de metro’s zit met tiewraps aan elkaar en hangt open en bloot boven de hoofden van de passanten. Wij Nederlanders proberen dat toch allemaal uit het zicht weg te moffelen als welopgevoede calvinisten die het verzwijgen en verbergen hoog in ’t vaandel hebben.
Bevind je je in een wijk zoals Saint-Germain-des-Prés en de kans is groot dat allerlei uitzonderlijk goedgeklede lieden je zullen passeren. Ik vind dat een heerlijk contrast, het verzorgde tegenover het rauwe verval van de stad. Alles modern, dat vind ik lelijk. En alles oud, daar word ik ook niet vrolijk van. Maar die geheime mix tussen die twee, zoals in Paris, werkt wonderwel.
Die yin en yang-dynamiek zie je in alles terug van het leven. De plus en min. De mineur en majeur. Het hoog en laag. Het nieuwe en het oude.
Alles heeft daarom ook altijd een gespiegelde kant. Zo werd Serge Gainsbourg zowel verguisd als geliefd. Volgens sommigen was het een vrouwenhater maar dit staat haaks op hoe liefdevol hij toch altijd over zijn ex-vrouw Jane Birkin sprak. Nadat de relatie op de klippen was gelopen bleven ze tot zijn dood contact houden. En ook zijn dochter Charlotte spreekt altijd vol liefde over haar vader.
“Everything now is so politically correct. So boring. So expected. And everyone is so scared of what will happen if they go too far.” Men, in particular, she says, have reason to be scared. “A few tweets and it’s done… their career is over.” Her dad, she says, would have been miserable today, “because it did matter to him what people felt, what people thought, when he got criticised”. He is known as a provocateur, but he was sensitive, Gainsbourg says. “He got very wounded by a lot of stuff. There were a lot of antisemitic things going on during his life.”
The Guardian
Ik ben in mijn leven door ouders en familie diverse keren op een vervelende manier afgewezen. Hierdoor werd ik bang om afgewezen te worden door de ander. De makkelijkste weg lijkt dan om in te binden, om je aan te passen aan wat de ander wenselijk vindt. Maar zulk gedrag kan ik van mijzelf niet accepteren. Ik wil liever worden afgewezen door de ander, dan dat ik mijzelf afwijs door geen lef te tonen.
Daarom spreken mensen zoals Gainsbourg mij ook zo aan. Ik begrijp zijn wil om te provoceren namelijk heel goed, want alleen door te provoceren tart je de angst voor afwijzing.
UPDATE (26 jun 2024): vandaag ontving ik de nieuwsbrief van Maison Gainsbourg met daarin een foto waarop nog net een afdruk van de kont van Serge te zien is.
Door het glas is het riet van de binnenplaats te zien. Het is er prachtig.
Geef een reactie