Het haar was wat verder opgetrokken. De kraaienpoten rond de ogen waren wat zichtbaarder dan voorheen maar verder was ‘ie helemaal in top shape, slank en gespierd. Zijn aanstekelijke enthousiasme was nog volop aanwezig.
En zoals altijd spraken we ook nu weer over Saskia T. op wie we toendertijd alle twee verliefd waren. Het was ergens in de jaren 70 dat we haar bij haar thuis geconfronteerd hebben met de voor ons zeer prangende vraag wanneer ze nou eens verkering ging nemen. Haar antwoord was dat ze daarmee wilde wachten tot ze op de middelbare school zou zitten.
M. stond op voor een toiletbezoek en deed de mededeling van een klein pijntje. “Het zijn m’n knieën.” Gekscherend bood ik aan om mee te lopen maar dat sloeg hij af. Ja natuurlijk, ik was immers Saskia niet.
Ik dacht na over wat we zojuist hadden besproken. Misschien dat Saskia geen verkering met een van ons wilde nemen om onze vriendschap te sparen.
En dat is gelukt.
Geef een reactie