Waar ik was en wat ik deed weet ik niet meer. Het gevoel was ineens in mij gekropen: ik ga voor mijzelf beginnen! Mijn dochter Puck was nog geen 1. Elke dag reisde ik in het donker per trein richting het hoofdkantoor van Getronics, Amsterdam. Ik was Global Webmaster, verantwoordelijk voor een dikke 15 internationale Getronics websites, had een goed salaris en een bonus regeling in de broekzak. En ik was het spuugzat allemaal. Die gore medewerkers die alles wat krom was recht zaten te lullen want, oh, oh, oh, die bonus wilden ze niet missen, dus desnoods ten koste van een ander maar doorprutsen en kromlullen. En ik was die baasjes zat. Van die baasjes die geen ene enkele foking ruk begrepen van techniek. De baas van mijn baas had 3 huizen wereldwijd. En een zwembad met opwindbare visjes. Ik was er helemaal klaar mee. Met die wereld had ik helemaal niets.
Dus startte ik op 15 april 2003 mijn eigen zaak, Melodiefabriek. Het was een prachtige dag, 5 jaar geleden, net zo’n dag als vandaag. De zon scheen en ik reed naar de Kamer Van Koophandel. De naam Melodiefabriek kon ik gebruiken, ook het domein www.melodiefabriek.nl was nog vrij. Mooi, bingo, doen, gaan!
In de opstartfase kon ik rustig van het mooie weer genieten, al dan niet lopend achter een wandelwagen met een glimlachende dochter. Puck had een papa nodig waar ze trots op kon zijn. Eentje die echt iets van zijn leven probeerde te maken. Die risico’s durfde te nemen. Niet dat iedereen het met papa eens zou zijn of zijn muziek goed zou vinden. Papa is kieskeurig en verwacht dat anderen dat ook zijn.
Als werknemer was ik zeker niet altijd makkelijk om mee samen te werken. Ik was, en ben nog steeds, super kritisch. En als ik vond dat iets stom was, dan zei ik dat. Ook wilde ik altijd de grenzen opzoeken. The devil is in the details. Regelmatig was ik knetter gemotiveerd maar werd vervolgens door baasjes afgeremd. En dat voelde als een ontkenning van wie ik was en wat ik kon. Mijn passie werd in de kiem gesmoord.
Terugkijkend ben ik altijd een vrije vogel geweest. Niet om stoer te doen hoor, maar zonder mijn nek uit te steken kom ik niet verder, ben ik niet gelukkig en worden anderen die mijn hulp nodig hebben ook niet gelukkig. Ik volg mijn passie. Dat ben ik aan mijn dochter verplicht. En hoewel ze nu op school zit voel ik haar nu bij mij, omdat ik dit schrijf. En misschien zal ze het jaren later nog eens lezen en het begrijpen. Ik denk het wel. We zijn uit hetzelfde hout gesneden.
‘Doe maar normaal dan doe je al gek genoeg’. Ik kan er helemaal niets mee. Normaal of niet, ik wil doen wat ik wil doen. Omdat ik er kippenvel van krijg, tranen in mijn ogen, een warm gevoel, opwinding. Het leven moet bruisen. Een dynamisch leven!
De afgelopen 5 jaar zijn snel gegaan. Ik heb fantastische dingen kunnen doen en ben iedereen die mij daarbij geholpen heeft zeer dankbaar. Maar het verleden geeft geen garanties voor de toekomst. En eigenlijk interesseert die toekomst mij helemaal niet. Ik hoop dat ik en mijn dochter gezond blijven en veel lol blijven hebben met elkaar. En ondertussen probeer ik dan mooie muziek te maken, geluiden te ontwikkelen voor specifieke toepassingen en draag ik mijn kennis over via het geven van advies, lezingen en colleges.
Ik kan niet alle namen opnoemen van mensen die mij bijzonder geholpen hebben de afgelopen jaren. Daarom hou ik het bij 3 namen:
- Ernst Nathorst-Böös, een van de oprichters van de Zweedse firma Propellerhead
- Erwin Blom, ex-VPRO nu The Crowds
- Bert Kommerij, radiomaker bij de RVU
Ik maak een diepe buiging voor deze 3 heren.
En ik maak een diepe buiging voor iedereen die dit leest, want mensen die van zich laten horen, die zich durven uit te spreken verdienen respect. Verdienen mijn hart. En zij stimuleren wat ik doe, nu, hier, op dit moment.
(ja, dit is het moment om te ontlurken!)
Dank, dank, dank allen!
Geef een reactie