Zat ik daar in een hotel in Gent een boek te lezen over de beginjaren van het bloggen in Nederland, Bloghelden. Lekker met vuur opgeschreven door Frank Meeuwsen.
Een boek dat aanstekelijk werkt. Want die Do It Yourself opwinding uit de beginjaren – alles is mogelijk! – gaf mij een nostalgisch gevoel. Naar een tijd waarin het überhaupt ondenkbaar was dat je als blogger een boek zou uitgeven. Een blogger publiceerde immers online want bloggers waren van zo lekker anders dan De Bestaande Media. Of beter gezegd, De Oude Media, die geen bal snapte van de bloggers. Een Oude Media die eerst 5 jaar ging zitten vergaderen over het feit of een blog wel journalistiek verantwoord zou zijn. Die sowieso neerkeek op deze nieuwe groep vrije vogels.
Een groep vrije vogels die de wereld een beetje veranderd heeft. Ook de kranten moesten er aan geloven. TV en radio ook.
En vervolgens kwamen veel van die eerste generatie bloggers daarom bij De Oude Media terecht. Op redacties van kranten, werden webontwikkelaar of schreven een boek. Sommigen zijn online ontdekt. Logisch, een blogger kan wel een potje snelschrijven. En sommigen gaven het bloggen geheel op, of gingen het een stuk minder doen. Commercieel gezien zijn niet alle eerste generatie blogs er echt wijzer van geworden. Velen gaven simpelweg op omdat er te weinig geld verdiend werd. Maar wat nu als ze het nog net even wat langer volgehouden hadden, zouden ze het dan wel gered hebben? Kijk, dat je nu opgeeft omdat je het niet leuk vindt, dat snap ik, maar opgeven omdat je er geen geld mee kunt verdienen, dat is jammer. Hoe kun je iets waar je zo van houdt zomaar ineens stopzetten?
Voor mij hoeven blogs helemaal niet geprofessionaliseerd te worden. Wat mij betreft is er dan ook niets veranderd aan die situatie. Een blogger is voor mij nog altijd iemand die gewoon ergens met een laptop op schoot een stuk typt, een foto, video of stuk muziek uitwerkt en zonder al teveel na te denken op publish drukt. Het heilige knopje. Dag na dag, publish, publish, publish. Een teken van leven, daar vanuit Texel, New York, Den Haag of Oost-Knollendam.
En weet je wat? Ik heb zo de pleuris aan nostalgie! Alsof er iets voorbij is. Iets weg is.
We bloggen gewoon verder Frank!
Geef een reactie