Gisteravond kon ik voor het eerst een oude gitaarheld van mij live aanschouwen in De Boerderij, Zoetermeer: Michael Landau. Een naam die de meeste mensen niets zal zeggen. Toch heeft Landau als sessie-gitarist op heel veel albums meegespeeld. Vrijwel iedereen heeft wel zo’n album in de kast staan. Van Miles Davis, Chaka Khan, Joni Mitchell tot Eros Ramazzotti.
Het concert was onwaarschijnlijk. Samen met Gary Novak op drums en Chris Chaney op bas verkende Landau alle hoeken van zijn gitaar. Ze speelden een soort jazzrock met de nadruk op rock. Hendrix hing in de lucht. Het geluid stond hard. En Landau balanceerde soms op de rand van feedback, rondzingen.
Landau is in bezit van het ware engelen geluid, een organische sound gebaseerd op een Strat, een blazende buizenversterker met een paar ruiserige pedaaltjes ervoor. Een zeer dynamische sound. Tijdens het spelen varieert hij continue het volume, schakelt tussen de pickups van zijn gitaar en trapt pedaaltjes aan en uit. Van subtiel en jazzy tot knetterhard en rauw blazen. En dat dan in 1 solo.
Ik ben weer terug bij waar ik mee begon: de gitaar. En Landau gaf me gisteravond het laatste duwtje in de rug. Ik wil weer van snaar gaan live op het podium. Net zoals vroegah!
(CC-BY-NC foto: ik)
Geef een reactie