Het web zet alles op zijn kop. Of is het haar kop? Onze koppen?
Door de verstrengeling van ons doen en laten online met dat van anderen zoeken we naar nieuwe woorden en definities om te kunnen bepalen waar ons eigen handelen ophoudt en dat van een ander begint. Hoewel we op dit moment nog niet eens zeker zijn of dat wel mogelijk is. Maar we gaan er gemakshalve wel vanuit. Dat jij niet mij bent en dat jouw handelen dus ook niet mijn handelen kan zijn. Iets begint en eindigt ergens. Ook online. Elke bit of byte aan data moet een oorsprong hebben. Of niet soms?
Je kunt je afvragen waar dit stuk dat ik nu schrijf (of beter: intyp) mee begonnen is. Wat hieraan vooraf ging. Een vorige blogpost? Ja, maar het is er geen vervolg op.
Waarom typ ik dit dan? Als een gift aan mijn lezers wellicht? Zodat hij of zij er iets aan heeft? Grote kans dat menig lezer de schouders zal ophalen. Een echte gift is het daarom niet als de lezers het niet als zodanig opvatten. En voor menig blogger is het precies die reden om ermee op te houden.
Voor wie doe ik het eigenlijk?
“Voor de reacties”, is een veelgehoord antwoord op het waarom-bloggen-vraagstuk. Maar wordt daarmee ook de mogelijkheid tot een dialoog via het blog geboden? Is een blog daartoe in staat? In principe wel maar veelal is er hooguit sprake van wat reacties uit het publiek waar de blogger eventueel ook op zal reageren. Van een echte dialoog tussen 2 personen is er zelden sprake. Bovendien kan er tussen de reacties vaak nog een behoorlijke tijd zitten want het web is geduldig. Ook kan men reageren op een blog van een overleden blogger gewoon alsof deze er nog is.
Voor een dialoog zijn 2 partijen nodig die met mekaar praten. En een gift is speciaal gekozen voor een bepaalde persoon. Tussen 2 mensen. Als een nul en een één terwijl de massa het aanziet.
Geef een reactie