In Dudok werd ik door Rosa geïnterviewd voor haar boek. Een boek over bloggers. Ik ratelde zo’n 2 uur lang door. Af en toe vuurde ze een gerichte vraag op mij af die ik via 50 omwegen beantwoordde. Die omwegen nam ik niet om de vragen te ontwijken maar ontstaan wanneer ik de gevoelens van het bloggen naar boven haal.
Gevoelens van expressie
Ik vind een blog niet een dagboek. Net zo goed als dat een auto geen fiets is. Hoewel het beiden vervoersmiddelen zijn. Een blog is een publicatiemiddel en het kan alle typen media bevatten, los van elkaar en samengevoegd. Dus: tekst, beeld en geluid.
Als ik begin dan is het scherm blanco, wit. En wat ik vervolgens doe is mijn boodschap doorgeven. Als een brandend verlangen dat eruit moet. Soms wild roepend. Soms subtiel. En ik neem mij altijd voor me geen reet aan te trekken van het publiek. Ik ben hier de blogger, dus ik bepaal.
Het is voorwaarde nummer 1: ik wil never ever fucking ooit afhankelijk zijn van mijn lezers. Dit is mijn ding. Dit is mijn expressie.
Gevoelens van vrijheid
Vrijheid is een lastig begrip. Als je je verantwoordelijk voor iets voelt dan ben je niet langer helemaal vrij. Vrijheid zit puur in de kop. Vrijheid is er niet. Het is zuiver een idee. En nee, het is geen gevoel. Ons hart kent namelijk geen woorden.
Ik ben niet verantwoordelijk voor enige schade die mijn blog kan aanrichten. Op geen enkele manier. Een blog is neutraal. Een blog is een vrij publicatiemiddel en er is geen redactie die mij beoordeelt. Ik druk op publish en de pleuris kan uitbreken.
Gevoelens van noodzaak
Er moet noodzaak achter zitten. Mensen met een laffe tamme houding trek ik niet. Noodzaak, opwinding, energie. Het moet voortkomen uit diepe gevoelens. Bij vrijwel ieder kind zie ik het. Bij veel volwassenen niet. De noodzaak die komt zoals het komt.
Teveel nadenken is de vijand.
Gevoelens van leven
Natuurlijk is bloggen een enorm ego ding. Je kunt overal over bloggen. En ook zeker zakelijk. Maar zelfs dan, nee juist dan is het een groot ego ding. Hoe goed je bedrijf wel niet is, hoe goed je product wel niet is. Steve Jobs deed niet anders dan de wereld on repeat vertellen dat Apple veel beter is dan anderen. En of de mensen wel even hard wilden applaudisseren als Steve weer iets te presenteren had. Zoals ze op TV ook allemaal doen.
Een blogger heeft het vaak over zichzelf en de dingen die hij of zij doet en dus heeft elke blogger een groot ego. Is niet erg, het ego maakt ons tot mens. En de een doet dat met een flinke dosis valse bescheidenheid (met de nadruk op vals). We heten tenslotte niet allemaal Ivo Niehe.
Maar het is ook een groot teken van leven. Het opeisen van je bestaan. Onder de mensen komen, onder de aandacht komen. We willen gezien worden. “knijp eens in m’n arm?” Iedereen zoekt die bevestiging van het bestaan.
We kunnen onszelf onsterfelijk maken. Daar is zelfs geen boek voor nodig. Een blog en een testament is alles wat je nodig hebt. En je laat het na, dat wat je zag, hoorde, voelde, rook. Omdat er slechts 1 kwestie is: er zijn of er niet zijn.
Geef een reactie