(De film is helaas niet meer online te bekijken. Een tijdje stond ‘ie op Holland Doc.)
Filmmaker Wim van der Aar stuit in 1996 op het Waterlooplein op een serie geluidstapes van ene Guido van Waveren. Op de tapes treft hij opgenomen telefoongesprekken aan van Guido met zijn moeder en andere naasten, instanties en hier en daar monoloog van Guido zelf. Een niet gangbaar leven openbaart zich. Wim besluit er een documentaire van te maken, zijn eerste. En hoewel de opnames slechts in audio zijn gemaakt, werden er door Wim beelden bijgemaakt. De audiomontage is ook bijzonder geslaagd te noemen. En omdat het hier om opgenomen telefoongesprekken gaat die misschien niet voor iedereen even zo duidelijk hoorbaar zijn, werden alle dialogen in beeld van ondertitels voorzien.
Qua verhaallijn deed De Van Waveren Tapes me een heel klein beetje denken aan ‘Diary of a Times Square Thief‘ omdat ook daarin we gedurende de documentaire langzaamaan het karakter van de hoofdpersoon leren kennen aan de hand van dierbaren. En ook in die documentaire vormden weggegooide persoonlijke notities de basis van de documentaire. Ook bij die documentaire ging het om een debuut.
Aan elk stuk op een rommelmarkt kleeft een verhaal. Maar dat verhaal terughalen, dat kost ontzettend veel tijd en geduld. Het levert gelukkig heel veel op; de waarheid van het leven zonder opsmuk. Zoals een documentaire moet zijn.
Geef een reactie