Veel muziek is meuk. Wordt op de automatische piloot gemaakt. Is opzettelijk zo samengesteld zodat het op iets anders lijkt. Het feest der herkenning. Volgens conservatieve muzikale regels gemaakt. Aalglad en saai. Zonder dat er enige rare noot klinkt.
Niemand verbaast zich er over dat door de automatisering er banen verdwijnen. En die banen zullen de komende jaren blijven verdwijnen. Dat geldt vooral voor beroepen die weinig tot geen creativiteit vereisen. Zaken die we vooral niet leuk vinden om te doen. Monotoon werk. Vies werk. Zeer precies rekenwerk. Inspannend werk.
Strak monotoon in de maat slaan doet een drumcomputer gedienstiger dan een drummer. Je hoort hem nog zelden in een popliedje. Hetzelfde geldt voor de violen als we naar een speelfilm kijken die door een toetsenist in plaats van een orkest ingespeeld zijn. Ook de opnamestudio zit tegenwoordig gewoon in elke laptop. En in elke iPad.
Alles dat te automatiseren valt, zal ook echt geautomatiseerd worden. Zelfs in de kunst. Geen enkele liefhebber van muziek boeit het of er een echte drummer, gitarist, bassist, een potje lekker heeft zitten te spelen. Nu niet, en straks niet.
Het gaat hard, dat verdwijnen van die beroepen. Ze gaan vervangen worden door een programma, een app. Wat kunnen we eraan doen? Onze ware aard laten zien. Dat we rauw, grillig, imperfect, kinderlijk, speels, creatief en vooral menselijk zijn. Want het punt is namelijk: we zijn geen robots en moeten het niet willen zijn. Maar die computers, die willen dat wel.
Geef een reactie