Of het ooit een bewuste beslissing is geweest om de muziek in te gaan, ik betwijfel het. Als ik om mij heen kijk, kan ik alleen maar tot de conclusie komen dat je wel knettergek moet zijn om jazzmuzikant te willen worden.
Woorden van saxofonist Tom Beek. En hoewel ik wel een paar maal de keuze voor muziek zeer bewust heb gemaakt, blijft het steeds de vraag of die keuze wel echt vrij is. Muziek heeft bezit van mij genomen op vroege leeftijd en er viel niet aan te ontkomen.
Het is zo ongeveer het meest lastige dat je kunt doen. Hoewel ik een praktiserend lummelaar ben, ik heb er geen dagtaak aan. Gelukkig maar want als je een instrument echt goed wilt leren bespelen dan heb je daar heel veel tijd en geduld voor nodig.
Of zoals Robert Fripp het onlangs zo mooi wist te verwoorden:
Comfortable is death. But a great way to go. My professional life is utterly ratchet. I’m not miserable, I’m not unhappy about it, that’s what it is, but it’s ratchet.
I could go home to my wife. I could brew a cappuccino, pull out one of my favorite books, sit in the window.
It depends on your vocation. It’s a question of what you feel call to address.
Een paar weken terug trad ik met zangeres Heide Goris op. Het was de tweede keer dat we samenspeelden. Heide zingt en ik begeleid haar op akoestische gitaar. Een gevoelige combinatie waarbij elk foutje of aarzeling te horen valt. Dat is hard werken. En de uitdaging om het echt goed te doen, die lijkt soms ongrijpbaar ver van me af te liggen. Is het mij soms niet gegeven? Ik zwoeg door. Ik geef niet op. Ik mag niet opgeven. En dan plotseling is het er soms ineens, die muziek. En alleen dat, doet ertoe.
Muziek als uitdaging. Dat deze Marco Raaphorst weet wat het is om compleet gegrepen te worden door muziek. En dat deze Marco Raaphorst denkt dat hij muziek uit zijn ziel en vingers kan halen. Omdat deze Marco Raaphorst denkt dat muziek bezit van hem genomen heeft. Omdat muziek hem gekozen heeft en niet andersom.
Geef een reactie