De jaren glijden aan mij voorbij. Zelfs moeders riep van de week nog: “ja, je gaat ook al richting de 50”. WTF! Ik ben pas 45!
Maar laat ik niet ontkennen dat ik moeders’ punt begreep: ouderdom komt met gebreken. Inmiddels ben ik 1 kroon in mijn mond armer en constateerde ik van de zomer dat door een combinatie van warmte en spataderen mijn linkervoet in staat is om wat op te zwellen. Mijn vriendin begon mij zelfs Bigfoot te noemen. Hoewel ik dat als wannabe Indiaan nog wel als een compliment kan beschouwen.
Hoe dan ook, een pluspuntje, met het ouder worden neemt de wijsheid toe. Ik kan mijzelf prijzen met een enorm geduld en doorzettingsvermogen. Hierdoor heb ik enorm kunnen groeien in de afgelopen 10 jaar dat ik mijn muzikale onderneming Melodiefabriek run. Ik ben enorm gepassioneerd om de dingen zo goed als mogelijk te doen. Een neiging tot perfectionisme is mij zeker niet vreemd. En na 10 jaar constateer ik dat het een ambacht geworden, een routine op basis van does and don’ts.
Daardoor ligt de kwaliteit standaard hoog. Door het 10 jaar lang, dag in dag uit te doen. Fouten te maken, doorgaan, experimenteren, nog meer fouten maken, doorgaan, leren en weer opstaan. En vooral: volhouden. Overigens zijn die fouten heel persoonlijk. Ze vallen mij op, maar verder heeft niemand ze in de gaten. Dat was 10 jaar geleden trouwens ook zo. Ik was toen nog perfectionistischer dan nu en ging door totdat het goed was. Desnoods dagen achter elkaar. Desnoods 15 keer renderen. Geduld. Heel veel geduld.
Vaak merk ik dat opdrachtgevers veel minder kritisch zijn dan ik ben. Ik pas me dan aan. Een les die ik geleerd heb, want anders raak ik gefrustreerd. Wel heb ik mensen om me heen nodig die me echt weten uit te dagen. Soms hebben zij de kleinste budgetten of soms zijn ze lastig om mee samen te werken. Maar alleen het eindresultaat telt. Gruwelijk goed is een heerlijk gevoel.
Mijn vak zit vol met ambachtelijkheid. Ik moet instrumenten kunnen bespelen. Ik moet de muziektheorie kennen. Ik moet weten hoe ik brom en ruis kan verwijderen. Ik moet weten hoe muziek samenhangt met bewegende beelden, stilstaande beelden, met mensen die spreken, met achtergrondgeluiden die klinken. Ik moet de muziekhistorie kennen. Ik moet de relatie tussen geluid en muziek kennen. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. En omdat het een creatief vak is, is die ambachtelijkheid geen statisch gegeven. Elke dag leer ik wel iets over muziek en geluid dat mij verder helpt. Daarom daagt dit vak mij ook zo uit, omdat het een oneindige diepgang kent.
De ambacht, de routine stelt mij in staat om razendsnel allerlei gangbare zaken uit te voeren. Maar mijn eigen brandende creativiteit stelt mij in staat om uit dat gangbare te breken, zodat het niet teveel routine wordt en meer van hetzelfde. Hoewel klanten en het publiek dat vaak wel willen. De massa wil namelijk graag een herhaling van een herhaling. Anders begrijpt de massa het niet meer. Maar dat wat de massa vernieuwing noemt is nooit echte vernieuwing. Het is zuiver underground dat mainstream werd. Zoals het met de bebop jazz gegaan is (pas toen het in de grotere bekende clubs te horen was werd het door blanke journalisten “ontdekt”). En de rock and roll (Hilversum weigerde het begin jaren 6o te draaien waardoor Veronica vanaf zee deze muziek begon uit te zenden). Internet, via de blogs met name, is natuurlijk ook een goed voorbeeld.
Het gevecht tussen de voorhoede en de mainstream is een lastige. Je moet het voor jezelf interessant kunnen houden, maar er moet ook brood op de plank. Mijn oude gitaarleraar Ferry Robers moest weleens voor Vader Abraham een dingetje doen: “pagina 1 uit het eerste gitaarboekje, van die kampvuur akkoorden”. Ferry mocht van Abraham niet te moeilijke muziek spelen. Dat is een pijniging voor een muzikale ziel. Da’s 0 inspiratie en 0 ambacht. Creativiteit moet daarom een kans krijgen. Altijd. Omdat de meeste van die “gekke dingen” die kunstenaars doen namelijk ooit mainstream zullen worden.
Het is, zoals ik begon, immers allemaal een kwestie van tijd.
Geef een reactie