Het jaar is nog maar net begonnen of ik heb alweer de beste film van het jaar gezien: Birdman. Geregisseerd door Alejandro G. Iñárritu die je moet kennen van films zoals Babel en Biutiful. Hij is ook mede verantwoordelijk voor het geweldige script. Met een Michael Keaton in de hoofdrol die misschien wel zichzelf speelt als de super onzekere -ex Superheld-filmster (Birdman) die zijn geluk op Broadway probeert te vinden.
Maar wat is geluk als je dochter (geweldig gespeeld door Emma Stone) je een sukkel vindt en je vrouw van je gescheiden is?
Het is een complexe film die breekt met de vele clichés die in de filmindustrie gelden. Zo loopt de film in 1 shot door, continu, alsof het theater is. Natuurlijk is de film weg degelijk in delen opgenomen (een kritisch oog zal daar op letten en zal het zien). Het verhaal en het script zitten uitstekend in elkaar en het acteerwerk is van het hoogste niveau. Ook acteur Edward Norton speelt hier een topklasse rol. Maar de man die de schow echt compleet steelt is Michael Keaton. Zijn oscar staat al klaar, da’s een ding dat zeker is.
Maar het meest opvallende nog wel, althans voor mij, is de score/soundtrack. Alejandro G. Iñárritu kiest altijd voor unieke muziek. Vaak werkt hij met gitaristen, wat weinig filmmakers doen (lees: durven, want violen zijn nog altijd *zucht* heilig in Hollywood). De score van Birdman is zijn meest radicale tot nu toe. Deze bestaat namelijk uit louter drums. En het werkt wonderwel fantastisch! Antonio Sanchez, de drummer die ondermeer met guitarist Pat Metheny speelt, is hier verantwoordelijk voor. Het is zijn eerste score, ook dat nog. De drums klinken heerlijk. Antonio heeft diverse lagen over elkaar gelegd, gelayered als een soort collage van ritmische elementen, waardoor de drums soms heel subtiel en soms weer heel fel en rijk klinken.
Eindelijk weer eens een film zonder het pathetische gedoe van druktemaker Hans Zimmer. Een film die swingt!
Geef een reactie