Als ze mij vroeger op school een beter carrièreadvies hadden kunnen geven was mijn zoektocht misschien minder complex geweest. Aan de andere kant is het wel zo dat ik er dan nu niet over zou schrijven. Daarom hoop ik dat anderen zich in mijn verhaal herkennen en misschien zelfs een bijdrage kunnen leveren aan het verbeteren van de voorbereiding op een werkend bestaan.
Hoeveel mensen lopen op een gegeven moment vast in hun werk en denken: is dit het nou?
Al op de middelbare school word je de vraag gesteld wat je wil worden. Mijn dochter zit een beetje in dat proces. Ze is 13 en hoeft die keuze nu nog niet te maken want ze zit nog in de brugkas. Maar straks als ze moet gaan kiezen zitten daar wel gevolgen aan vast. Het is een keuze die gericht is op slechts 1 richting, 1 baan waar je voor moet kiezen. Op dit moment weet ze het nog niet. En met haar vele anderen.
En dat had ik dus ook. Ik kon niet kiezen maar werd ertoe gedwongen.
Het is ook wat, een keuze maken waar je vervolgens je hele leven aan vast zal zitten. Wat weet je nou op die leeftijd? Je hebt niets ervaren, weet totaal niet hoe het leven in elkaar steekt en je hebt geen flauw benul van hoe het zal voelen allemaal. Dus ja, NATUURLIJK wil je eerst ff een paar dingen uitproberen alvorens een keuze te maken. Helaas, zo zit ons onderwijssysteem niet in elkaar. Je moet in een hokje vallen want anders ben je te complex en word je uitgemaakt voor iemand die niet kan kiezen. Of nog erger: bestempeld worden als iemand die niet DURFT te kiezen! Men vindt je dan vreemd want men kan je niet in een hokje stoppen.
De mensen die alles maar in 1 hokje willen stoppen, DIE zijn pas vreemd! Het leven is een wilde chaotische energiebal. Deal with it! Go with the flow!
Ik bleef zitten in de 3e klas van de MAVO maar schoot daarna met een noodgang door naar de HEAO. Totdat ik op een dag besefte dat die HEAO helemaal niets voor mij was. Ik heb er wel wat geleerd natuurlijk en ook een hoop gelachen enzo, maar spijt dat ik aan het einde van het 2e jaar ben afgehaakt? Totaal niet. Ik was er he-le-maal klaar mee.
Op de een of ander manier heeft ons onderwijssysteem nog niet begrepen dat er een ENORM grote groep is die nooit voor één richting zal willen kiezen. Push je kinderen in die ene richting dan zullen zij gaan denken dat zij apart zijn. Dat zij sneller verveeld raken dan anderen. Dat ze soms vlammen van energie om vervolgens te merken dat die gedrevenheid wegëbt of zelfs plotsklaps tot een stilstand kan komen. Maar er is helemaal niets mis met hen. Wel met diegenen die op hen neerkijken!
De nieuwsgierigheid in kinderen moet je koesteren!
Als een kind voor heel veel zaken warm loopt dan moet je dat kind VOORAL NIET gaan dwingen om voor slechts 1 ding te kiezen. Laat het kind beseffen dat die nieuwsgierigheid een vriend is. Het is een geweldig gevoel dat gepaard gaat met een sterk gevoel van intuïtie en bevlogenheid.
Zij zullen niet alles voor zoete koek aannemen en zullen zichzelf en anderen dagelijks verrassen met hun creatieve intuïtie. Zij doen de dingen niet omdat ze ze moeten doen, omdat ze het uit een boekje geleerd hebben, maar ze doen het omdat ze het zo voelen. Omdat hun nieuwsgierigheid hen uitdaagt het te doen, telkens weer.
Koester al die kinderen die never ever ooit voor 1 baan zullen willen kiezen! Zij voelen dat namelijk als de hel op aarde. Veeeeeeeel te saaaaaaaaaaai! Laat ze ontdekken en stimuleer het! En rem ze nooit af!
Geef een reactie