De band MAM, waar ik als gitarist deel van uitmaakte in de jaren 90, had diverse internationale fans. Opvallend want onze teksten waren Nederlandstalig, met uitzondering van wat oude nummers uit de begintijd, begin jaren 80. Onze internationale fans taalden daar klaarblijkelijk niet naar.
Een van die fans was Ron Kane. Hij en zijn toenmalige vrouw Gwen woonden in Long Beach, Californië. Regelmatig kwamen zij naar Nederland om op het Quentin Amsterdam Hotel te passen. Dan konden de eigenaren zelf even op vakantie. Ron had veel contacten in de muziekwereld. Zo was hij betrokken bij de band Dread Zeppelin die Led Zeppelin muziek in reggae uitvoering uitvoerde. Hij heeft ze ooit nog op Parkpop in Den Haag aangekondigd.
Ron was een opvallende verschijning, groot, altijd in het zwart gekleed en met een paarse bril op het hoofd. Ook aan Gwen kleefde een interessant verhaal want zij was ondermeer scriptwriter voor de geweldige serie The Wonder Years die ook hier in Nederland uitgezonden werd en behoorlijk populair was.
Als Ron en Gwen in Nederland waren dan reden ze met ons in de tourbus mee naar optredens. Ron wilde geen optreden van ons missen. Ik weet nog hoe we met MAM in Tuitjenhorn speelden en Ron mij vroeg: “Hey Marco, do you know if there’s a Chinese restaurant in TowDjeHorn?” Prachtig hoe hij het Nederlands verboog. Ron kon ook prachtig mooi “KeenToGang”, Geen Toegang, zeggen. Hij vond onze taal bijzonder interessant van klank.
Tijdens een van de ritten naar een van onze optredens begon Ron aan een lang verhaal hoe hij aan onze laatste CD single gekomen was:
“My friend Rick who works at Poobah Passadena called me one friday afternoon. He said: I’ve got the new CD single of MAM. It’s called Oote.”
Ik kwam er bij toeval vandaag achter dat die platenzaak Poobah – poobah.com – nog steeds bestaat. En nog altijd gevestigd is in Pasadena, een voorstad van Los Angeles.
Special import dus van een Nederlandstalig bandje uit Tilburg. Van slechts 5000 miles verderop.
Geef een reactie