Gisterenavond hebben we afscheid genomen van de geilneef met het paarse brein: Prince. Kleine Zaal, Paard van Troje, Den Haag, 29 april 2016.
Samen met m’n meisje was ik stipt op tijd om 21 uur naar binnen getreden. Al snel besloot een ieder daar aanwezig de heupen in de strijd te gooien. Wij dus ook. Op het podium verzorgden een DJ en VJ de muziek en beelden. Aan het begin van de avond kwam vooral veel obscuur materiaal voorbij. Toen Prince nog een echte geilneef was en in een tangaslip op hoge hakken het podium beklom. Toen hij nog uitgefloten werd als voorprogramma van de Rolling Stones. Toen de halve wereld nog dacht: wie is die gek?
Je kunt hem met gemak A Weirdo, A True Star noemen. Want buiten dat zijn muziek uitermate dansbaar is, deze controversiële artiest heeft zijn muziek altijd voorzien van experimentele elementen. Op de keper beschouwd is zijn muziek helemaal niet zo toegankelijk. Maar de man was een volhouder. Hij zag zijn eigen controversy als dé mogelijkheid om op te vallen en met alle cliches af te rekenen. Kwestie van tijd, totdat iedereen aan zijn “rare” eigenheid gewend zou zijn. En dan rest er niets dan totale acceptatie. En adoratie.
Neem nu Sign O’ The Times. Een meesterlijk nummer. Kaal qua instrumentatie, een soort van blues qua tekst en muziek. Maar voorzien van een paar geniale harmonische twists. Vooral wanneer Prince zingt: ‘It’s silly, no? When a rocket ship explodes and everybody still wants to fly’. Gisterenavond tijdens het dansen werd ik er weer door getroffen. Geen mens kan er stil op blijven staan, je moet wel dansen. Hèt bewijs dat muziek mensen letterlijk in beweging zet. Dat muziek het leven zelf is. Energia!
We dansten de hele avond door. Met als gevolg dat we de nacht die erop volgde ondergingen in een comateuze toestand. Niet door de drank of zo, maar puur door het dansen.
Sign o’ the times mess with your mind
Hurry before it’s too late
https://twitter.com/Raaphorst/status/726466459644350464
Geef een reactie