Zoals beloofd blog ik vandaag over mijn vak als muziekcomponist en sounddesigner. Zie mijn eerdere post waarin ik de serie aankondig: een serie over mijn vak [muziek en sounddesign] Zonder regelmaat overigens. Het komt als het komt.
Vandaag een blogpost over uitdagingen. Ik kwam er eigenlijk op omdat ik op een forum de vraag What has changed your music the most in the last 10 years? dropte. Een vraag waar ik zelf ook over na moest denken. Want was het de fantastische software die een nieuw scale aan muzikale en geluidstechnische mogelijkheden heeft geboden de afgelopen 10 jaar? Ben ik beter gitaar gaan spelen? Beter geworden in het arrangeren? Heb ik meer geleerd over geluid?
Die factoren spelen allemaal mee. Mijn obsessie voor moderne software voor muziek en geluid is een blijvertje. Ik experimenteer veel, ben actief op diverse fora en leer nog elke dag nieuwe dingen over muziek en geluid. Mijn muzikale smaak is breed en ik luister en analyseer van alles en nog wat. Ik ben muzikaal en geluidstechnisch zeer nieuwsgierig.
Al deze aspecten zijn van zeer groot belang. Maar het meest bepalend is de opdrachtgever. Hij of zij vormt de belangrijkste factor op mijn muziek van de afgelopen 10 jaar. Want wat ik maak moet in dienst staan van een groter geheel. Mijn muziek (+ sounddesign) moet aansluiten bij het verhaal dat de opdrachtgever vertellen wil. Die opdrachtgever kan een documentairemaker zijn, een theatermaker, een podcastmaker, een museum, of iets dergelijks.
De muziek die ik maak kan niet in de smaak vallen. Het is een gevoelig proces waar ik zeker in het begin toen ik met Melodiefabriek begon, nu ruim 13 jaar geleden, veel moeite mee had. Sommige opdrachtgevers waren heel resoluut in wat ze wel of niet mooi vonden. De kleinste details werden op de keurtafel gelegd. De ene opdrachtgever wilde dit, de ander dat.
In de loop der jaren leerde ik beter luisteren naar die opdrachtgevers en om te gaan met de directheid en de kritiek. In het begin vatte ik de kritiek op als totale afwijzing. Maar zo kan het niet zijn, de opdrachtgever had tenslotte voor mij gekozen. En dus leerde ik dat als de muziek die ik voorstel niet helemaal is wat de opdrachtgever zoekt ik gewoon iets nieuws moet maken. Net zolang tot we iets hebben waarover we beiden tevreden zijn. In de afgelopen 13 jaar heb ik nog geen enkele keer opgegeven. Altijd kwamen we, de opdrachtgever en ik, eruit.
Sommige muziekklussen zijn zwaar. Het is het spel tussen mijn gevoel en dat van de opdrachtgever. Maar regelmatig kom ik op dingen uit waar ik zelf in mijn uppie nooit op uit zou komen. Alleen een opdrachtgever kan mij echt maximaal uitdagen door goed aan te sturen. Het blijft natuurlijk eng die kwetsbaarheid, die gevoeligheid, het trappen op de ziel. Maar juist door er niet voor weg te lopen kom ik verder. Kom ik tot nieuwe muziek.
Geef een reactie