Er schoot me iets te binnen toen ik gisteren een lezing bekeek van Brian Eno uit 2011, over precies hetzelfde onderwerp had ik zelf nog niet zo lang geleden geblogd: ‘Het verband tussen beeldkunst en muziek.’ Wat Eno te vertellen had daar was ik het helemaal mee eens. Eno is een vrije denker en een van de grootste muzikale vernieuwers van de afgelopen 30 jaar. Wat hij bijvoorbeeld voor ambient muziek en generatieve muziek heeft betekend is van het allergrootste belang. Met name ambient heeft filmmuziek de afgelopen jaren gigantisch veranderd. Het is een benaderingswijze die ook mijn volledige aandacht heeft.
Eno muses in his diary, adding, at another point, that in the future some child will gasp at an adult and ask if it was really true that people once listened to the same piece of music “over and over again.”
In de lezing komt de memorabele uitspraak ‘opgenomen muziek ligt dichter bij schilderkunst dan bij muziek’ voorbij.
Wel is het opvallend dat Eno als producer werkt met bands die nog altijd een duidelijke link met pak ‘m beet Elvis vertonen, zoals U2 en Coldplay. Het zijn bands die helemaal geen gebruik maken van het gedachtegoed van Eno maar traditionele liedjes schrijven met coupletjes en het feest der herkenning dat het refrein heet. Ik vermoed dat Eno én houdt van vernieuwing én houdt van de traditie. Ook in dat herken ik mijzelf volledig. Hoewel innovatie vooruit gaat, oude muzikale regels moeten we zeker niet het raam uit gooien want het is simpelweg erfgoed en traditie. Delen van die traditie komen altijd weer terug, soms zelfs eeuwen later.
Anyway, ik geeft Eno het woord:
Geef een reactie