Gisteren in het programma WNL Op Zondag was Emile Roemer aan het woord:
Mijn kinderen hebben ook weleens tegen me gezegd: “Pap, het is toch verschrikkelijk, lees is dit, lees is dat.” Ik zeg: “Joh meid, maak je er niet zo druk over, als er 10 mensen op een rijtje staan en 9 zitten mijn verrot te schelden en eentje is fan dan heb ik al 15 zetels. En als ik er nou in slaag om een tweede ook fan te maken, dan heb ik al 30 zetels. En dan mogen er 8 nog steeds schelden en dan lijkt het nog steeds of het he-le-maal niets is, maar ondertussen heb je toch wel een behoorlijk positie verworven in het politieke spectrum.”
Ik ben het totaal met Emile eens. Richt je nooit op je vijanden, maar richt je op diegenen die betrokken zijn bij wat je doet. Mensen die je willen helpen. Het is een voorwaarde om goed te kunnen ondernemen. En het is een voorwaarde in het leven. Om kort te gaan: negeer idioten.
Ik ben kerkelijk opgevoed. Daarin wordt vaak gezegd “heb uw vijanden lief”, maar dat is het zotste dat je kunt doen. Het is simpelweg levensbedreigend. Ik zou liever zeggen: “ken uw vijanden!”
Het is een valkuil waar ik vaak in gevallen ben en nog in val. Dan trekt een duiveltje toch op een negatieve manier mijn aandacht. Terwijl ik het eigenlijk allang wist: aan deze persoon heb ik he-le-maal niets.
Aandacht kost tijd. En tijd is mij dierbaar.
Geef een reactie