Gisteren luisterde ik naar een aflevering van de podcast Omdenken van Berthold Gunster.
Ene Paul, gescheiden, een depressie achter de rug, zit nu volgens eigen zeggen met “de restanten van een burn-out.” Paul voelde zich vroeger een leider maar nu niet meer. Hij ging gewoon zijn gang vroeger maar vindt dat hij nu geen vrijheid meer heeft om zijn gang te gaan. Hij worstelt ermee.
“Waar zit mijn gevoel van vrijheid nu en hoe ga ik dat in het dagelijkse leven omzetten?”, vraag hij zich hardop af.
Berthold merkt op dat die roep om vrijheid hem misschien juist ongelukkig maakt. Paul zit in een kloterige situatie, want door de scheiding woont Paul ook nog eens een flink stuk van zijn -ex en zijn twee zoons af. Het brengt beperkingen en gedoe met zich mee. “Is vrijheid dan wel iets waar je naar moet streven? Maakt de wens om vrij te zijn je juist niet heel ongelukkig?”, vraagt Berthold hem. En wat vindt Paul het frustrerende van niet vrij zijn?
Paul vertelt dat hij vaak het gevoel heeft hoe dingen moeten gebeuren en wat er moet gebeuren en vindt het dan moeilijk om compromissen te sluiten. Zijn moeder vertelde hem ooit dat ‘ie als kind al een leider was. Paul wil niet afhankelijk van anderen zijn, dat maakt hem onvrij.
Berthold vraag wat Paul ervan zou vinden als hij juist alles even zou laten rusten. Maar daar wordt Paul heel onrustig van. Het gevoel van stilstand beangstigt hem.
“Hoe zie jij jezelf, terwijl je ambities hebt, toch wil en een drive voelt, maar je staat stil, hoe kijk je dan naar jezelf, wat vind je dan van jezelf?”, vraagt Berthold hem.
“Uh uh… beetje een slapjanus of zo…”, zegt Paul. “Geen leider!”, vult Berthold aan. “Niet eens zozeer een leider naar anderen toe, maar zelfs zonder self-leadership!”, voegt Paul eraan toe, alsof het om een zonde gaat. “Dan ben je echt een slappe zak”, kopt Berthold ‘m in.
Berthold legt voor dat het probleem wellicht neerkomt op het idee dat Paul bang is om gezien te worden als een sukkel. En diep in zijn hart vreest hij misschien wel dat hij dat ook is. Vandaar die enorme bewijsdrang die hij heeft. En de reden waarom hij de lat enorm hoog legt en alles onder controle wilt houden. Om maar niet het gevoel van falen te hebben.
Berthold stelt voor dat Paul zich dagelijks in de spiegel zou aankijken en zou zeggen: “sukkel.” Wellicht dat Paul dan na een poosje gaat voelen hoe gek het is om dat van jezelf te vinden.
Als je diep in je donder weet dat je deugt hoef je jezelf toch niet zo enorm te bewijzen?
Geef een reactie