Als maker vraag je je niet af waarom je het doet. Je doet het gewoon. Het gaat je niet om het stempeltje, schrijver, muzikant, filmmaker, of wat dan ook. Het gaat je om het werk en niets anders dan het werk. Je kunt geen schrijver of muzikant worden. Je kunt het alleen maar doen.
Of je er goed in bent is niet relevant. Als je er net mee begint kun je er wel vanuit gaan dat je niet goed bent. Maar gaandeweg word je ook steeds kritischer op jezelf. Je verlegt je eigen normen waardoor je steeds beter wordt. Je blijft hongerig naar meer en naar beter. En dus blijf je maken.
Dit is niet de behoefte van een ander, dit is jouw behoefte. Een ander kan je er dus niet bij helpen. Die ander doet er ook helemaal niet toe. Die ander bestaat niet eens. Jij maakt dit alleen maar voor jezelf. En dus blijf je maken ook al vindt er niemand ene hol aan, ook al negeert iedereen je. Jij negeert ook iedereen.
De ware maker heeft altijd gelijk. Die zoekt niet naar goedkeuring voor zijn gedrag. Die zoekt niet naar de zin van zijn werk. Hoewel geen maker zo zou moeten lijden als Vincent van Gogh, een maker die het voor het geld of voor de aandacht doet is geen echte maker. Dat is gewoon een handige tante, jongen met geld.
Een echte maker blijft ermee doorgaan totdat ‘ie sterft of het in hem sterft.
Geef een reactie