Hij liep met een uitgestoken hand naar me toe op de jamsessie: “ha, een goeie gitarist!” Dat voelde dan toch als een compliment.
Maar ga ik er beter door spelen denk je? Ben je mal zeg! Het heeft geen enkel nut. Al vindt ‘ie mij de allerslechtste gitarist op aarde, het heeft werkelijk geen ene flikker met mij te maken.
Misschien zal ik ooit schrijven over bepaalde mensen die mij stelselmatig naar beneden hebben geprobeerd te halen. Maar nu ff niet. Natuurlijk, je zelfvertrouwen loopt dan een gigantische deuk op. Daarom is mijn innerlijke verzet tegen het Calvinistisch Denken groter dan bij andere mensen. Ik spuug op die mentaliteit en uitspraken van anderen en negeer de duivels in mijn hoofd die mij met enige regelmaat proberen te vertellen dat het geen ene flikker voorstelt, geen ene flikker zin heeft.
Dus ja, ik ben er gevoelig voor. Maar juist daarom heb ik er zo de pest over in. Ik wil dat het me volkomen koud laat. Want let wel, de persoon die mij dat compliment maakte speelde later op de jamsessie vaker met zijn ‘vriendjes’ dan met mij. En onder die ‘vriendjes’ zitten een hoop muzikanten waar ik mijn neus voor ophaal. Kortom, oog (en oor) voor kwaliteit heeft ‘ie schijnbaar niet.
Geef een reactie