Toen striptekenaar en illustrator Peter Pontiac de Marten Toonderprijs 2011 won, zei ‘ie:
Het is heel fijn om zo’n waanzinnige harde schouderklop te krijgen want eigenwaarde heeft natuurlijk alleen maar zin als je het uit jezelf haalt. Maar het kan toch ook wel heel erg helpen als de maatschappij, want zo voelt dat toch een beetje, zegt van: “nou jij bent goed genoeg om deze prijs te krijgen.” En het helpt wel in het nodige zelfvertrouwen om goeie dingen te doen.
bron
Maar ook zonder die prijs was Pontiac vast en zeker doorgegaan met zijn werk. Pontiac was typisch zo’n vogel die 100% bevlogen en toegewijd zijn eigen ding zat te doen. Ik ben gek op dat soort mensen, perfectionisten die maar door blijven rommelen, pielen, schaven, kutten, of hoe je het ook noemen wil. Het creatieve proces waarop het woord efficiency niet van toepassing is. Want als er iets niet efficient is dan is het creativiteit wel.
Rechtse mensjes begrijpen dat niet. Die kijken telkens op de klok terwijl ze hun geld lopen te tellen.
Hoe mijn dagen eruitzien? Ik speel wat op mijn gitaar. Ik schrijf liedjes. En neem ze op. En verander ze weer. En verander ze weer. En verander ze weer. En verander ze weer. En verander ze weer. En verander ze weer. En verander ze weer. En verander ze weer. En verander ze weer. En verander ze weer. En verander ze weer.
Ik pruts, piel, twijfel, zoek, vloek, denk na (stop met nadenken!), zit te balen, snak naar een schouderklop, vind wat hoop, of nee (FUCK, wat een GEPRUTS is dit toch allemaal!!!!!!), ik kan dit niet (waarom doe ik dit?) en ga zo maar door. Het is een gebed zonder end. Ik troost me met die gedachte. Om met wijlen Wayne Shorter te spreken:
Nothing to me is ever begun or finished
bron
Geef een reactie