Sleaford Mods in Ronda was propâh

Je verstaat geen reet door die slang. Laat staan dat je ze begrijpt.

Nudge it
You’re just a mind that’s spraying and praying on walls
And the after effects are making my skin crawl
You’re just a mime that’s saying and playing sod all
And the after effects are making my skin crawl

Maar wat je wel begrijpt is dat de mannen boos zijn. Boos op hun klote Engeland. De shit crisis. Fucking klote bandjes (“You’re not DIY, you’re a fucking twat”). Verschillen tussen arm en rijk. De uitzichtloosheid van het spijkerharde Engelse bestaan.

Soms zingt er op hun albums een gastzangeres mee. Die is natuurlijk ook kwaad. Op een manier zoals alleen de Engelsen dat kunnen. Zoals Johnny Lydon van de Sex Pistols dat ooit verzon: blaffend in de microfoon. In het geweldige nummer Rise van zijn band PIL verwoordt hij het perfect:

Anger is an energy.

Sleaford Mods is overigens een knetter vernieuwende band. Alleen al conceptueel gezien. Live staan er slechts twee man op het podium zonder instrumenten. Een microfoon op een standaard en een laptop op een paar kratten of een flightcase, dat is alles. Jason Williamson is de shouter en Andrew Andrew drukt op play voor het volgende nummer. Vroeger dronk Andrew daar headbangend biertjes bij maar tegenwoordig danst ‘ie “fit as fuck” het halve podium over terwijl Jason maniertjes staat te doen die in de verte wat weghebben van Voque dansjes.

En dat het werkt als een dolle dat kon ik gisteravond in Ronda, TivoliVredenburg, constateren. De hele vloer voor het podium veranderde al gauw in een moshpit, wat wij jongere ouderen vroeger pogoën noemde. Gelukkig kreeg ik geen elleboog in mijn bril. Hier en daar hield ik als fatsoenlijk opgevoed persoon een stagediver in de lucht. Ook zag ik iemand die zijn schoen in de lucht hield. Klaarblijkelijk was ‘ie uit zijn slof geschoten tijdens het pogoën.

De minimalistische muziek van de heren bestaat uit logge beats, zware basgitaren en elektronische geluiden. Gitaren vermijden ze als de pest (das war einmal). En de laptop ging na het laatste nummer gelijk de rugzak in. Andrew maakte met oog- en handgebaren duidelijk dat de band niet aan toegiften doet. Niet dat ze het niet naar hun zin hadden trouwens.

Met z’n allen boos zijn, het schept een band.