Tijdens een etentje ging het gesprek erover waarom je als aanstaande moeder een echo online zou willen delen. Mijn gedachte: wie iets deelt online zoekt aandacht.
Kijk naar mij, aanschouw het groeiende kind in mijn buik.
Ik heb een kat en een bank.
Kijk hier ligt mijn dode moeder in haar kist.
Lang geleden online deed ik dat ook allemaal. Schaamte, geen. Maar ik vormde de minderheid. Ik had een blog en leefde online. Wij vormden de nieuwe garde, wij bloggers.
Tegenwoordig doet iedereen het. Social media heeft de boel vergald. Micro-“blogging”. Alweer een kat-foto. Alweer een moeder die is doodgegaan. Alweer iemand met een mening over de toestand in de wereld. Murw word je ervan.
Wat ooit heel klein begon werd vanzelf minder leuk omdat het omarmd werd door de massa (die godverdegodver op die paardenlul van een Wilders heeft gestemd!).
Mijn advies: stop er eens wat meer moeite in! Begin een blog! En zoek naar schoonheid! Vertel me waarom jouw dode moeder beter is dan al die andere dode moeders.
Of doe het niet.
De nieuwe garde deelt vandaag de dag heel weinig. Sommigen hebben zich zelfs van internet verwijderd. Hun levens gaan gewoon door. Ze ademen, ze eten, ze vrijen, ze krijgen kinderen. Alleen hebben ze de goedkeuring van anderen daar niet voor nodig.
Geef een reactie