Hoe doe jij dat toch?

Bert Kommerij van RVU Radio vroeg het me laatst nog. En mijn collega Irene Kress vraagt het mij ook af en toe.

Ja, hoe doe ik dat toch, dat webloggen?

Kwestie van doen, is mijn simpele antwoord. Ik doe het al sinds 2000 toen ik voor het eerst met Blogger begon te werken.

Waarom ik het doe is belangrijker dan hoe ik het doe.

Waarom?

De belangrijkste reden is dat ik het zinvol vind om te bloggen. Ik schrijf over zaken die ik belangrijk vind; dingen die ik doe, mijn werk, dingen waar ik aan bezig ben en mijn gedachten en kritiek op allerlei zaken.

Ik kan ook niets zeggen. Dat kan ik ook als ik op een feestje ben. Dat kan ik ook als ik in de kroeg zit. Dat kan ik ook als ik in de winkel sta. Maar schrijven is een manier van communiceren en al helemaal met een weblog want de lezers kunnen reageren. En juist dan wordt het interessant vind ik. Als iedereen z’n mond zou houden zou het saai worden.

Ik schrijf omdat ik er ben, nu, hier, op dit moment.

Hoe?

Ik blog veel en snel. Ook laat ik op diverse websites commentaar achter. Als ik een goed stuk lees of bijvoorbeeld een mooie foto zie dan roep ik al snel iets, meestal in de geest van ‘goed stuk’, ‘ mooie foto’. Zonder reacties wordt het webloggen voor mij een stuk saaier, juist de interactie, de dialoog met mijn bezoekers vind ik leuk. Vandaar dat ik dat zelf ook bij anderen doe. Zo gaat elk artikel, elke foto zijn eigen leven leiden. Het is een verrijking, een toevoeging. Weer iets nieuws, nu, hier, let op!

Hoofdzakelijk werk in vanuit huis. Door internet is dat mede mogelijk gemaakt. Afstanden doen er niet meer toe. Ik werk professioneel samen met diverse mensen wereldwijd en sta met hun dagelijks in contact via internet. Ik reis heel weinig en bespaar dus veel tijd. En omdat ik vanuit huis werk kan ik op elk moment van de dag iets publiceren.

Maar ook al stap ik op de fiets om een boodschap in het centrum te doen, ik neem mijn digitale camera mee. Dus een ritje stad kan uitmonden in een leuke foto die ik op Flickr plaats en welke weer reacties oproept. Zo’n foto heeft dan nut, juist om het te publiceren en het niet alleen voor mijzelf te houden.

Ik lees veel andere blogs en websites. Dankzij een feed-reader kan ik heel snel de berichten lezen. Ik mis een hoop, maar vind dat niet erg. Het is niet bij te houden en dat hoeft ook niet. Dat is niet mijn doel en ik voel mij dan ook niet een slaaf van het nieuws, van de berichten die iedereen publiceert. En als er echt heel belangrijk nieuws is dan mailen mensen mij hierover. Ik doe voor hun hetzelfde.

Televisie kijk ik zeer weinig. Ik gebruik geen video-recorder en geen DVD-recorder. Als ik iets mis probeer ik het op te zoeken in een archief, zo niet dan heb ik het maar helaas gemist. Dan ga ik andere dingen doen. Doordat ik dus vrijwel geen televisie kijk, bespaar ik echt heel veel tijd. ’s Avonds werk ik graag nog door en kan ik soms nog zelfs bergen werk verzetten.

Ik werk snel op de computer. Allerlei zaken zoals het lezen van weblogs, commentaar leveren, beantwoorden van mail; ik heb daar erg veel controle over. Zaken die ik later moet doen zet ik in mijn online agenda. Ik denk dat ik zeker sneller werk dan 90% van de computer gebruikers, wat dus ook veel tijd scheelt.

Ook als ik druk ben met werk, dan zorgt het webloggen voor afleiding. Een moment van rust, even iets anders. In 1 moment verleg ik dan de focus. Ik kan mij heel goed concentreren en in iets vastbijten. Ik ervaar de energie. Het geeft mij energie. Ik doe het omdat ik het leuk vind.

Dat is het belangrijkste: dat het leuk blijft. En webloggen is leuk, heel leuk. Een vorm van vrijheid ook en ik hoop dat ik het in de toekomst nog verder kan uitbouwen. Dat ik minder afhankelijk ben van opdrachten maar zelf mijn eigen opdrachten kan verzinnen. Bijvoorbeeld door met de boot naar Texel te gaan en daar dan drie dagen te bloggen, wat muziek te maken, video te draaien en het allemaal op mijn blog terug te laten komen. Bij voldoende bezoekers moet dat mogelijk zijn.

En de mogelijkheden liggen echt voor het opscheppen. Die vrijheid voel ik, de onderwerpen, met name echt eigen content maken liggen echt voor het opscheppen. Ik kom zoveel mensen tegen waar ik iets mee kan. Het enige punt is: geld om het te doen. Om de tijd te kunnen nemen om het te kunnen maken. Kortom: ik doe het erbij, het is zeer belangrijk en ik zie het zomaar uitgroeien tot iets groters. Tenminste, dat hoop ik. Dat is mijn droom.

Een van mijn voorbeelden is het weblog BoingBoing. Hoewel zij een totaal ander blog zijn, zijn er ook overeenkomsten. Ook zij zijn eclectisch (ik ben dat wel iets minder) en schrijven veel over copyright en open standaarden. Het leuke aan BoingBoing vind ik ook dat de auteurs er een goeie boterham aan verdienen. Dat zou ik heel graag willen, maar ik zou dan in tegenstelling tot BoingBoing niet over anderen gaan schrijven maar juist laten zien wat ik zoal uitspook en wat ik zelf kan maken. Minder commentaar op het nieuws, maar hoofdzakelijk zelf dingen maken. Bijvoorbeeld nummers opnemen met allerlei musici (ik ken er veel) en dat hele proces gaan documenteren. Op bezoek gaan bij mensen die ik bewonder. Laten zij hun verhaal maar vertellen, hoe klein dat ook is. Met een video-camera en een laptop kom je dan een heel eind.

De vraag ik dus niet: hoe doe jij dat toch? De vraag is: vind je het leuk? En het antwoord daarop is ja! Als je iets leuk vindt dan is het enige wat je kunt doen: gaan! Voor leuke dingen zet je andere dingen aan de kant. Om Dalai Lama maar eens aan te halen:

Judge your success by what you had to give up in order to get it.