Op wimdebie.nl zie ik een foto van Wim die Bie die voor een kolkende zee staat met een microfoon in de hand en een grote audiorecorder onder zijn arm. Wim lijkt te praten of te zingen. De foto is gemaakt door Willem de Bie en nee, dat is geen familie.
De foto doet een beetje denken aan eentje die ikzelf van Wim maakte:
Het beeld refereert aan het statement dat hij in de aflevering ‘Levensteken 1: Man op de vlucht’ van zijn podcast Bie’s Warboel maakt:
Als dit een hoorspel is dan gruwen de nieuwe hoorspelmakers hiervan. De hoorspelmakers zeggen dan altijd: “ja we gaan natuurlijk niet door de grindbak lopen”. Dat is een symbool geworden van het oude hoorspel. Nou ik vind niets mooiers dan lopen door grind… dus aan het begin van dit hoorspel is dat een statement: ik loop wél door de grindbak, ja? Goooeeeed!
Het is niet voor niets dat Wim zich tweemaal op een soortgelijke manier heeft laten fotograferen want het beeld van Wim met microfoon en audiorecorder is hem ten voeten uit. Wim was zeer van de moderne techniek omdat het nieuwe manieren bood om te kunnen ‘uitzenden’.
Hij voelde de tijdgeest bijzonder goed aan. Dat was al zo toen hij met Kees van Kooten bijvoorbeeld de typetjes Jacobse en Van Es de Tegenpartij liet oprichten als reactie op de Centrumpartij van Jan Maat. Het was een voorbode op de steeds extremere rechtse wind die in Nederland is gaan waaien.
Nadat Kees de samenwerking met Wim vanwege overspannenheid moest opgeven ging Wim online verder. Eerst met het weblog Bieslog en later met zijn podcast Bie’s Warboel. Hiermee was voor Wim de cirkel weer rond, want hij was immers in 1963 zijn medialoopbaan als eindredacteur van het VARA-radioprogramma Uitlaat begonnen.
Een microfoon en een recorder waren voor Wim voldoende om, volgens eigen zeggen, lekker te kunnen tetteren. Soms kolkend van boosheid met spuug op de lip.
Geef een reactie