Ik word altijd kribbig als mensen beweren dat luistercijfers een waarde uitdrukken. Tuurlijk, de waarde die het uitdrukt is hoeveel mensen er geluisterd hebben. Maar verder? He-le-maal niets. Punt is, je kunt er wel van alles bij gaan verzinnen. Hele complotten. Velen beweren zelfs dat je kwaliteit in kwantiteit kunt uitdrukken. Dat denken die rechtse mensjes zoals Rutte ook altijd. Alleen maar oog voor welvaart, maar aan ons welzijn wordt compleet voorbijgegaan.
Simplisme, dat is het.
Belangrijker is om erachter te komen waarom mensen naar jouw podcast luisteren en wat ze ervan vinden. Populaire podcasts worden veelal beluisterd omdat ze populair zijn. Dat veroorzaakt een soort feedback. Van Gogh heeft bij leven twee schilderijen verkocht aan een familielid. Pas na zijn dood, toen zijn schoonzus Jo aandacht begon te vragen voor zijn werk kwam die aandacht er. Terwijl er geen bal aan die schilderijen veranderd is, het enige is dat de aandacht een soort sneeuwbal effect heeft gehad.
Je hebt podcasts die heel populair zijn maar totaal onbelangrijk zijn. Terwijl een podcast die maar door een handjevol mensen beluisterd wordt een enorme impact kan hebben. Veel BN-ers maken een podcast. Ze zijn populair omdat die BN-ers populair zijn. Persoonlijk geef ik geen moer om die celebrity drek.
Daarnaast worden dingen vaak populair door slimme marketingtrucs. Dus niets kwaliteit, puur het zwaar inzetten op advertenties, het kopen van volgers en meer van dat soort trucs.
Mensen staren zich blind op die cijfers. Op het aantal volgers, het aantal likes, het aantal luisteraars.
Autocoureur Tim Coronel en zijn broer Tom passen dat toe. Twee Twitteraccounts met enorm veel volgers. Tim zit bijna op een miljoen, Tom op de helft. Grote kans dat zij jou ooit ook gevolgd hebben, voor even. Voelde je je gevleid omdat zo’n account met heel veel volgers jou ging volgen?
Werd je toch even voor de gek gehouden door De Grote Aantallen. Want het punt is, die Tim en Tom passen een scriptje toe waarmee ze at random (of in Twitter termen @random) personen gaan volgen in de hoop dat deze terug gaan volgen. Na een poosje wordt het volgen opgeheven zodat tenminste het aantal volgers groter wordt.
Nog een aardig voorbeeld: Joris Luyendijk vertelde van de week in het tv-programma Khalid en Sophie dat hij de film Free Fall graag op de short list van de Oscars wil hebben. De film is gebaseerd op zijn boek Dit kan niet waar zijn. Joris vertelde dat je o.a. op die shortlist kunt komen als je heel veel geld neerlegt. Welkom in Amerika waar alles fake is… Ik heb die quote even losgesneden:
Maar goed, dat mensen zonder ruggengraat makkelijk om te kopen zijn wisten we eigenlijk al, toch? Daarom is het juist vreemd dat we die lijstjes van populariteit slaafs volgen want ze zijn simpelweg niet betrouwbaar. Bovendien valt er uit die lijsten niets af te lezen over de reden waarom men luisterde. En wat men ervan vond. Misschien luisterde men wel om zich te ergeren.
Wat je nodig hebt is de feedback van jouw publiek. Dat is iets waar muzikanten dol op zijn. Ik ben muzikant. Je speelt en de mensen gaan dansen (is er een fraaier teken van leven dan dat? ik vind van niet) en tonen hun emoties.
Wat dat betreft heeft de podcasteditor die iets maakt voor zijn niet zichtbare publiek het misschien lastiger. Die zit net als een schrijver achter zijn desk of als een schilder alleen in zijn atelier. En hoezeer ik van live spelen hou, ik hou ook zeer van het scheppende proces zonder publiek voor mijn bakkus.
The Beatles hadden dat ook. In 1966 stopten ze met het geven van liveoptredens. Ze werden gek van al die gillende keukenmeiden en sloten zich vervolgens jarenlang op in de EMI Studios in Londen. Het waren hun beste jaren.
Maar goed, hoe weet je nou of het goed is wat je maakt als er zoveel afstand tot het publiek is? Als er veel luisteraars zijn? Windows 95 was een belachelijk kloterig operating systeem dat om de haverklap crashte. Toch werd het massaal gekocht door Jan en alleman. VHS was beroerd van beeldkwaliteit ten opzichte van Video2000, toch maakte het de massa schijnbaar geen moer uit. Of had men zich misschien niet door kwaliteit laten leiden? Ik vermoed dat laatste.
Het punt is, je kunt impact niet meten. Hooguit voelen als iemand je een email stuurt of via Twitter reageert. Maar wat als dat in tegenstelling tot The Beatles uitblijft zoals dat bij bijvoorbeeld Van Gogh ook het geval was?
Er is maar één weg: doorgaan en blijven vertrouwen in wat je maakt. Al heb je maar één fan. Jijzelf.
Geef een reactie