Bij Sargasso lees ik een mooi blogbericht over hoe “de ‘copyright-industrie’ geen enkel middel schuwt om haar commerciële belangen te verdedigen” met als mooie slotzin “Gelukkig is burgerlijke ongehoorzaamheid in dit geval heel leuk om te doen; Download, upload, kopieer, deel, kraak, jailbreak en remix tot alle leden van de IIPA tot bezinning komen onherroepelijk failliet zijn.”
(bron: ‘Een redelijke discussie‘)
De auteurswet beschermt iedereen die een creatief werk maakt. Dus iedereen die bv een blogpost, een foto, een video plaats. We kunnen stellen dat de content wereldwijd het meeste door de burgers zelf gemaakt wordt. Toch willen juist bedrijven bescherming door de wet.
Natuurlijk was dit vroeger anders, maar die tijd is niet meer. Vroeger sprak men van afnemers en consumenten die nooit iets zelf konden produceren dat kon concurreren met het werk van professionals. De markt van amateurs en professionals was strikt gescheiden. Op Twitter zitten amateurs en professionals. Op Facebook ook, op Hyves ook, YouTube ook, op Flickr ook. Internet heeft voor die laagdrempelige en gelijkwaardige mix gezorgd. Dit zorgt er tegelijkertijd voor dat de bestaande elite er vele concurrenten bijgekregen heeft. En daarom schreeuwen Hollywood en de muziekindustrie nu moord en brand. Omdat de burgers nu hetzelfde kunnen als dat wat ooit exclusief aan hen voorbehouden was. Inclusief het distribueren van deze werken op een goedkopere manier dan de industrie dit jarenlang zelf door kunstmatige prijsbepalingen in stand kon houden.
Bedrijven in de film- en muziekindustrie zijn zelden de makers, in de meeste gevallen zijn zij namelijk de distributeurs van deze content en is het copyright door de auteurs aan hun overgedragen. Zo werken Hollywood en de muziekindustrie. Die auteurs zijn hun rechten volledig kwijtgeraakt in ruil voor geld van de distributeurs.
De meeste Holllywood films floppen. De meeste muziek geproduceerd door de muziekindustrie flopt ook. De reden? Het is waardeloze meuk waar geen hond naar wil kijken of luisteren. Zielloze rommel.
Kortom: die hele discussie gaat helemaal niet over het beschermen van de rechten van de maker maar over wie in het bezit – eigenaar – is van die rechten. Een eigenaar die industrie heet en beschermd wil worden. Tegen het kwaad van burgers, burgers die beter materiaal produceren dan de industrie (wikipedia, blogs, youtube, twitter, flickr) en het goedkoper distribueren (emailen, peer-2-peer, bittorrent). Een industrie die ervoor kiest om haar eigen afnemers, de consumenten, als veroorzakers van alle ‘ellende’ aan te wijzen.
Digitale diefstal bestaat niet. En door iets te downloaden verwijder je het niet van het internet. Sterker nog, door iets te downloaden vermenigvuldig je het. Het is deelbaar. Downloaden = sharen.
Geef een reactie